فیلمسازان کار اولی معمولا برای انتخاب آثارشان در قدم اول سراغ آثار آپارتمانی و کم ریسک می‌روند، اما خیرالله تقیانی‌پور با انتخاب «قلب رقه» نشان داده به دنبال سینمای واقعی است. «قلب رقه» از دو منظر فیلم مهمی است نخست آن‌که زوایای پنهان حضور داعش در رقه را به صراحت به تصویر می‌کشد و دوم آن‌که تلاش دارد قهرمان ایرانی خلق کند.

فیلم در گام نخست با قلاب افکنی درست مخاطب را همراه می‌کند و پیچیدگی‌های ارتباط قهرمان فیلم رضا با ریما، مخاطب را تا روشن شدن گره همراهی می‌کند. فیلمساز در ادامه تلاش می‌کند گره‌افکنی‌ها و گره‌گشایی‌ها در سپری شدن زمان کار پیش برود و به سوالات مخاطب در زمان مقتضی پاسخ دهد.

از دیگر تفاوت‌های «قلب رقه» با آثار سینمایی تولید شده با موضوع داعش، پروداکشن بسیار خوب اثر است؛ طراحی صحنه‌های درگیری بین نیروهای مقاومت و داعش، ایجاد تصاویر خلاقانه از رد و بدل شدن آتش بین دو گروه، صحنه‌های تعقیب و گریز و صحنه‌های رعب‌انگیز خشونت داعش از جمله مواردی است که کارگردان کار اولی فیلم «قلب رقه» از پس آن‌ها برآمده و در گام نخست حتی فیلم در این بخش می‌تواند شانس دریافت سیمرغ داشته باشد.

فیلم با ریتم خوبی پیش می‌رود و مخاطب را خسته نمی‌کند و از طرفی تقابل نیروهای خیر و شر در روایت «قلب رقه» و فراز و فرود و چیدمان داستان‌های فرعی و انطباق آن‌ها با موضوع اصلی که همان مسئله گروگان مهم ایرانی است به درستی مخاطب را همراه می‌کند. یکی دیگر از ویژگی‌های این اثر، بازی شهرام حقیقت‌دوست در نقش یک قهرمان ایرانی است و در عین حال بازیگر نقش ابو حسام نیز از پس ادای لهجه عربی به خوبی برآمده تا جایی که مخاطب او و دیگر بازیگرانی که به زبان عربی و با لهجه عراقی در اثر صحبت می‌کنند را باور می‌کند.

در کنار این مهم نباید از بازی شادی مختاری در این فیلم گذشت. او نشان داده بازی به بازی در حال پیشرفت و پختگی در ایفای نقش‌های پیچیده است. وی از پس بازی در نقش زنی عرب که فارسی را هم بلد است به خوبی برآمده و مرزبندی بین این دو زبان را به خوبی بیان کرده؛ بازی او به رغم محدودیت‌های شخصیت‌پردازی و پوشیه و… چشمگیر است.

در مجموع «قلب رقه» در مقام کارگردانی و روایتگری نمره قبولی می‌گیرد. فیلمساز در اولین کار خود به رغم دشواری‌هایی که ساخت آثار اکشن و جنگی دارد توانسته با مدیریت بازیگران، طراحی صحنه و چیدمان میزانسن‌های مهم بخصوص در درگیری‌ها، در نهایت موفق به خلق اثری با کیفیت شود؛ اثری که علاوه بر درخشیدن در جشنواره می‌تواند سهم بسزایی در اکران‌های عمومی و اقبال مردمی داشته باشد و علاوه بر جایگاه هنری، پیوندی عمیق با مخاطبان خود برقرار کند و اقبال عمومی از این فیلم در جشنواره و فضای مجازی نیز دلیلی بر این مدعا است.