به گزارش صبا، حتی برای مخاطبان سینما و تلویزیون هم فیلم هایی که در فضایی مذهبی هستند اینگونه جا افتاده است. محتوا گل درشت و داستان در حاشیه. البته که فیلم هایی هستند که خوش ساخت هم بودند اما باید پذیرفت، بسیاری برای ساخت یک اثر با محتوای مذهبی، اصول فیلمسازی را فراموش می‌کنند.

فیلم سینمایی «آبی روشن» اینگونه نیست. این اثر پیش از هر چیز، به داستان متمرکز شده است. موضوع داستان با یک مفهوم به اصطلاح ارزشی گره خورده است و در جای جای فیلم و فیلمنامه دیده می شود.

خواجه پاشا خیلی هوشمندانه راه باریک و سخت ساخت این قبیل آثار را طی کرده و کاری کرده است که اثرش نه شور شود نه بی نمک. هنر او دقیقا همینجاست که وظیفه اصلیش در فیلمسازی که روایت داستان است، فراموش نکرده. شخصیت اصلی فیلم که به سبب کارهای خیرش در شهرستانی به شهرت رسیده؛ همه به او احترام می گذارند و شاید خودش هم به نوعی در باد تعریف و تمجیدهاست، سال‌ها آبرو خریده و با حس رضایت در تلاش برای یک کار خیر دیگر است، حالا یک چالش جدی را مقابل دارد. او از جایی ضربه خورده که سال ها قبل به زحمت آن را فراموش کرده است.

«آبی روشن» پیش از هر چیز توانسته داستان خود را روایت کند، بازی بازیگران نیز به خوبی در خدمت این داستان بوده است. فیلمساز برای سوژه ای که دارد، از شهر فاصله گرفته، به شهرستانی رفته که در دل طبیعت است و این طبیعت با زندگی افراد ساکن در آن جا در تعامل است. طبیعتی که رنگ و بوی آن هم در داستان حضور چشم گیر دارد. شاید برخی اوقات روند داستان کند به نظر برسد، اما فیلمساز سعی کرده است، در بزنگاه‌ها گره‌های جدید ایجاد کند و گره‌های قدیمی را باز کند.

شخصیت اصلی فیلم در مسیری که به نوعی بازیابی هویتش است، قرار گرفته و در این راه متوجه تغییرات عمیقی که شخصیت مقابلش دارد، می‌شود.

در نهایت داستان گره خورده با ارادت همه شخصیت‌ها به امام رضا (ع) پایانی شگفت‌انگیز دارد که شاید برای کسی قابل تصور نبود.

در «آبی روشن» حد و مرز تغییر شخصیت‌ها و روند داستان به خوبی رعایت شده است تا تحول آدم‌ها غیر واقعی به نظر نرسد.

به نظر می‌آید این فیلم بیش از هر چیز یک راوی خوب برای داستانی متفاوت بوده است که المان‌های ارزشمند مذهبی به خوبی در متن آن وجود دارد.

*علی کریمی