به گزارش صبا، نمایش «رکوئیم برای یک راهبه» به نویسندگی آلبر کامو با کارگردانی محسن علیمحمدی، از ۱۲ بهمن تا ۴ اسفند ساعت ۲۰:۴۵  در تماشاخانه اهورا میزبان مخاطبان است.

سمیرا سلیمی بازیگر نقش تمپل درباره نقش خود در این اثر، گفت: من در این نمایش نقش تمپل دریک همسر گوان استیونز و مادر دو فرزند را بازی می‌کنم که باوجود گذشته‌ نامناسبی که داشته، همچنان به دنبال ادامه رفتارهای پیشین خود است. او با کشته شدن فرزندش به دست خدمتکار خانه و حکم اعدام اعلام شده براى خدمتکار که همدم او بوده، دچار تغییر می‌شود.   این بازیگر با اشاره به شاخصه‌های این شخصیت ادامه داد: پر رنگ بودن نقش تمپل به دلیل چند قطبی بودن این شخصیت است و تلاش او از یک جایی به‌عنوان مادر و یک خواهر برای نجات دادن شخصی که بچه او را به قتل رسانده است، نشان از رفتن به سوی رستگاری و تغییر درونی وی دارد. تمپل دریک تنها شخص نمایش محسوب می‌شود که علیرغم تزلزل شخصیتی دچار دگرگونی می‌شود. ما در هر صحنه با یک شخصیت از تمپل مواجه می‌شویم که در دیگر کاراکترهای نمایش نمی‌بینیم.

او افزود: حس و حال هر صحنه برای این شخصیت متفاوت بود. در هر صحنه از حالى به حال دیگر تغییر می‌کرد و از او شخصیت دیگری دیده می‌شد. او از نظر عصبی و روحی دچار ناملایمات و تضادهای فراوانی است و برای من به عنوان بازیگر درک حالات رفتارى متفاوت این شخصیت چالش‌برانگیز بود. به همین دلیل تمام تلاشم را کردم تا با ترکیب حالات رفتارى این شخصیت در صحنه‌هاى متفاوت به یک انسجام کلى برسم و این نقش را براى مخاطب باورپذیر کنم.

بازیگر نمایش «رکوئیم برای یک راهبه» با بیان اینکه الزاما مثبت یا منفی بودن کاراکتر برایش تفاوتى نمی‌کند، توضیح داد: برای هر شخصیتی چه مثبت و چه منفی، تنها پیچیدگی نقش است که برای من جذابیت ایجاد می‌کند، به نظر من نقشی که چالش فراوان و سختی و پیچیدگی داشته باشد قطعا به رشد بازیگر کمک شایانی می‌کند و حس رضایت از ایفای نقش را افزون‌تر  می‌کند.

او افزود: تمپل شخصیتی خاکستری است، مثبت و منفی نیست. درونیاتى دارد که در موقعیت‌های مختلف از خود بروز می‌دهد، گاهی به سوی شر و نابودی مى‌رود، گاهی سراسر محبت و عشق می‌شود اما توان برقراری تعادل بین این احساسات را ندارد.

به گفته این هنرمند «رکوئیم برای یک راهبه» نمایشگر رنج و رستگاری و در نهایت عشق است.

سمیرا سلیمی در پایان بیان کرد: تمام سختی‌ها و مرارت‌هایی که اکثر جامعه تئاتر درگیر آن هستند- به جز بخش بورژوایی که گویا تافته‌ای جدا بافته از پیکره تئاتر به شمار می‌آیند- تقاضای توجه بیشتر از طرف مسئولان ذی‌ربط و حمایت کلی از این بدنه لرزان است.  تئاتر زندگی است، فرهنگ است و سال‌هاست ما فقط به خاطر عشق در این صنعت کار و تلاش می‌کنیم. اگر اندیشه‌ای را در قالب نمایش ارائه می‌دهیم از وجود ماست به خاطر ساختن و ارائه فرهنگ و هنر و تجلی تفکر و شعور. این مهم توجه و یاری می‌طلبد

در نهایت از تمام همکاران و عزیزانی که در این امر ما را یاری می‌کنند، بسیار سپاسگزارم.