سیاوش عباسی در گفت‌وگو با خبرنگارتئاترصبا، با اشاره به عدم موجودیت قرارداد ثابت در تئاتر، ابراز داشت: متاسفانه امروزه هنرمندان در حوزه‌های گوناگون اعداد مختلفی را تحت عنوان مبلغ قرارداد بیان می‌کنند که این عدد ارتباط بسیاری با آشنایی و دوستی این شخص با تهیه‌کننده دارد. هرچه این دوستی فی مابین تهیه‌کننده و هنرمند نزدیکتر باشد، مبلغ قرارداد پایین‌تر است؛ براین باورم که این اتفاق به هیچ عنوان شایسته یک هنرمند نیست و گاهی حتی موجب پایین آمدن شآن یک هنرمند نیز خواهد شد، راه حل این مشکل نوشتار قراردادی معین در هر حوزه است تا گروه‌های نمایشی بتوانند از آن استفاده کنند.
او افزود: این امر در رابطه با موضوع اجاره بهای سالن‌های خصوصی نیز کاملا صدق می‌کند. اعداد مشخصی برای اجاره سالن‌ها معین نشده و هر مدیری برای سالن خود عددی دلخواه را به یک گروه نمایشی اعلام می‌کند. این اتفاق قطعا کار را برای یک گروه که به تازگی فعالیت‌های خود را آغاز کرده‌اند و در ابتدای راه هستند کمی دشوار خواهد کرد و براین باورم که در این مورد می‌بایست اندیشه و تامل بیشتری کرد.
این تهیه‌کننده تئاتر تاکید کرد: به شدت جای تعجب است که چرا در حوزه تئاتر موضوعی به عنوان کارت تهیه‌کنندگی حتی مطرح نیست! اداره کل هنرهای نمایشی به عنوان نهاد ناظر در این عرصه متاسفانه هیچ جایگاهی برای تهیه‌کننده تئاتر قائل نیست، این امر در زمان دریافت مجوز نیز کاملا مشهود است. اگر کمی با دقت به مجوزهای صادر شده نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که عنوان تهیه‌کننده در این مجوزها وجود ندارد و نام تهیه‌کننده در مقابل عنوان سرمایه‌گذار درج می‌شود و این امر بسیار تعجب آور است چرا که معنای سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده بسیار متفاوت است.
او ادامه داد: درحال حاضر عرصه تئاتر نیز همانند سینما تهیه‌کنندگان ثابت بسیاری دارد که می‌توانند بسیار درست‌تر و گسترده‌تر در این عرصه فعالیت کنند. قطعا می‌توان با برنامه ریزی درست از حضور و تجارب همگی آنها استفاده کرد. علاوه براین؛ با برنامه‌ای جامع می‌توان برخی فعالیت‌های نابخردانه تهیه‌کنندگان تازه کار که صرفا سرمایه‌گذار هستند و تنها پول پشتوانه آن‌هاست را تصحیح کرد چراکه عده‌ بسیاری از دوستان سرمایه‌دار بدون شناخت از فضای هنر و فضای کاری وارد این عرصه شده‌اند و نام خود را به عنوان تهیه‌کننده مطرح کرده‌اند درحالیکه اولین اصل تهیه‌کنندگی شناخت لازم و کافی از این هنر است.
تهیه‌کننده نمایش کمدی مرد «کُمدی» گفت: نقش تهیه‌کننده عمدتا مالی و تشکیلاتی نیست؛ او بعد از کارگردان و نویسنده اولین کسی است که وارد چرخه تولید، تمرین و اجرا می‌شود و همچنین آخرین کسی است که از این چرخه خارج می‌شود. از اولین مراحل برنامه‌ریزی تا تمامی مراحل تولید، تبلیغات و اجرا، تهیه‌کننده حضور دارد و افراد را سرپرستی می‌کند، در واقع شاید بتوان گفت تهیه‌کننده در کنار کارگردان یکی از مهم‌ترین افراد یک گروه نمایشی محسوب می‌شود.
او افزود: به همین دلیل است که تهیه‌کننده از جایگاه بالایی برخوردار است و می‌بایست تا تهیه‌کننده به طورکامل به فضای نمایش و شرایط فعلی تئاتر آشنا باشد؛ درباره این هنر بزرگ آگاهی کامل داشته باشد و مدام خود را در این عرصه به روزسانی کند.
عباسی تاکید کرد: بدون شک با در نظر گرفتن جایگاه یک تهیه‌کننده در گروه نمایشی، کارت تهیه‌کنندگی تئاتر به شدت می‌تواند کمک کننده و در نهایت موجب تشکیل صنفی همچون کانون تهیه‌کنندگان خانه تئاتر شود. قطعا با تشکیل یک صنف، بسیاری از مشکلات موجود در این عرصه حل و فصل خواهد شد؛ برای مثال مشکلی که تهیه‌کنندگان همواره با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، دریافت مبلغ فروش نمایش از سالن است. این مشکل درحالی به وجود آمده است که سایت تیوال به عنوان یک طرف قرارداد می‌تواند این مبلغ را مستقیم به حساب تهیه‌کننده اثر واریز نکند چراکه طرف دوم این قرارداد تهیه‌کننده نمایش است نه سالن اجرا اما این اتفاق رخ نمی‌دهد. بدون شک صدای یک نفر در این مسیر کارساز نخواهد بود و در این نوع تعاملات یا اعتراضات به شدت جای خالی یک صنف و کانون حس می‌شود.

او با اشاره بر شیوه دریافت مجوز اجرای نمایش نیز عنوان کرد: براین باورم که دریافت مجوز اجرای نمایش در کشور ما کاملا وارونه اجرا می‌شود. ما ابتدا سالن را اجاره می‌کنیم، تمرین می‌کنیم و پس از آن به بازبینی می‌رویم و در بازبینی این امکان وجود دارد که همه چیز رد شود و مجوز اجرا دریافت نشود. در صورتی که شما باید در ابتدا متن را به اداره کل هنرهای نمایشی ارسال کنید، پس از دریافت پروانه ساخت و پروانه اجرا، در نهایت قرارداد سالن را امضاء کنید و پس از آن اجرای نمایش آغاز شود. براین باورم که با این اتفاق بسیاری از مشکلات فعلی گروه‌‎های نمایشی حل و فصل خواهد شد.
سیاوش عباسی در پایان با تاکید بر لزوم حمایت از جوانان نیز بیان کرد: باید به جوانان فرصت داد و به آن‌ها اعتماد کرد، نمی‌توان تنها با افراد باتجربه کار کرد چراکه مخاطب جوان امروز اندیشه نو را در کنار تجربه گذشته می‌پذیرد. بنابراین می‌توان با برنامه ریزی درست و تشکیل گروه‌های هنری درست‌تر، تجربه هنرمندان باسابقه را در کنار اندیشه‌های نو قرارداد و تقدیم نگاه مخاطب کرد.