به‌گزارش صبا به نقل از روابط‌عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، نهمین جلسه فصل نهم پاتوق فیلم کوتاه با همکاری موسسه فرهنگی، تبلیغاتی بهمن سبز-پخش رویش، یکشنبه‌ ۲۳ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ در پردیس سینمایی بهمن برگزار شد.

در این جلسه ۴ فیلم کوتاه «خانه اکبر» به کارگردانی رضا جمالی، «وقفه» به کارگردانی مانا پاک‌سرشت، «رنگارنگ» به کارگردانی محمدرضا مرادی و «بَرنده» به کارگردانی علی کیوان به نمایش درآمدند و سپس جواد طوسی منتقد سینما به‌‌عنوان کارشناس و محمد صابری به‌عنوان مجری‌کارشناس برنامه به نقد این آثار پرداختند.

حدیث نفسی درباره «پدر»

در ابتدای این برنامه محمدرضا مرادی گفت: «رنگارنگ» دومین اثر من در حوزه فیلم کوتاه است البته قبل از آن، فیلم‌های کوتاه زیادی ساخته بودم اما کار به شکل حرفه‌ای را با «دوآلپا» آغاز کردم.

وی درباره اینکه چرا نام فیلم خود را «رنگارنگ» گذاشته است، عنوان کرد: نام فیلم از بیسکویت رنگارنگ آمده و یک فیلم کاملا شخصی است. به این صورت که اتفاقات رخ داده بین من و پدرم، باعث ساخت این فیلم شد، اصلا حرف زدن درباره چگونگی شکل‌گیری ایده «رنگارنگ» واقعا برایم سخت است اما دوست داشتم تا زمانی که پدرم در قید حیات هست این فیلم را بسازم. این را هم باید بگویم که برای روایت این فیلم از قصه‌های «هزار و یک شب» وام گرفتم.

در ادامه جواد طوسی درباره «رنگارنگ» آن را حدیث نفس فیلمساز دانست و اظهار کرد: ویژگی بارز این فیلم اهمیت دادن به قصه و روایت است، گرچه کارگردان عنوان کرد برای ساخت این فیلم از قصه‌های هزار و یک شب وام گرفته است اما این موضوع می‌تواند یک ریسک‌پذیری داشته باشد. البته این را هم نشان می‌دهد که فیلمساز برای قصه‌گویی اهمیت قائل است و آن را در یک دنیای فانتزی روایت می‌کند، چون فیلمسازان کمتر به سراغ مضامین فانتزی می‌روند. با این حال ما در اینجا با یک فیلم تصنعی هم روبه‌رو نیستیم. «رنگارنگ» فقط به یک قصه‌گویی صرف بسنده نکرده و مهمترین نقطه قوت آن صحنه‌پردازی است. برای مثال زیرزمین این خانه حتی می‌تواند به یک شخصیت تبدیل شود، درواقع در این فیلم تمام صحنه در خدمت دنیای قصه است. به طوری که از یک موقعیت دافعه‌برانگیز عبور کرده است.

در ادامه مرادی درباره استفاده از عناصر کلیشه‌ای در «رنگارنگ» اظهار کرد: من همیشه دوست دارم درباره موضوعات کلیشه‌ای کار کنم. مثلا دوست دارم فیلم سیندرلا را بسازم اما از نگاه خودم! واهمه‌ای هم درباره بازخوردهای احتمالی ندارم. در «رنگارنگ» هم موضوع برآورده شدن سه آرزو را داریم که هزاران بار در قصه‌ها تکرار شده است اما من هم می‌خواستم این قصه را تجربه کنم. من تمام قصه‌ها را با همسرم می‌نویسم و بارها و بارها آنها را بازنویسی می‌کنیم. باید بگویم وقتی درگیر پروژه «افسانه کوه ننوک» بودیم به یکباره کار را متوقف کردم چون ایده «رنگارنگ» داشت آزارم می‌داد، به خودم می‌گفتم هر جور شده که باید آن را بسازم و هر بازخوردی هم بگیرد اشکالی ندارد. اساسا نگاه من به مسایل فانتزی است و از روز اول، داستان‌نویسی‌ام به همین شکل بوده است انگار نمی‌توانم مدل دیگری بنویسم حتی نمی‌توانم یک قصه را به شکل عادی تعریف کنم.

در این بخش طوسی هم گفت: دوز اخلاق‌گرایی در «رنگارنگ» منطقی نیست. مثلا راوی این قصه فانتزی بیان می‌کند که فقط آرزوهای منطقی را برآورده می‌کند اما برآورده کردن این آرزو که کاراکتر صدای پدرش را همیشه با خود داشته باشد، منطقی نیست.

مرادی توضیح داد: روزی اتفاقی بین من و پدرم رخ داد و باعث شد پدرم را تکذیب کنم، رنج این موضوع همواره با من همراه بود و گلوی من را فشار می‌داد تا اینکه یک روز متوجه شدم پدرم قهرمان من است چون اساسا رابطه پدران و پسران پیچیده است.

مرادی درباره استمرار روندش در ساخت فیلم فانتزی توضیح داد: بعد از آنکه «رنگارنگ» را ساختم و جوایزی کسب کرد به واسطه آن بنیاد سینمایی فارابی برای ساخت فیلم بلندم به من وام داد اما متاسفانه با تغییر مدیر این بنیاد، وعده‌ها فراموش شد. من قصد داشتم فیلم «سندباد» را بسازم اما با روی کار آمدن مدیریت جدید وقتی فیلمنامه را برایشان بردم به من گفتند فیلم زیادی فانتزی است و آن را رد کردند. به من گفتند دوز فانتزی فیلم را کم کن که بسیار جمله عجیبی بود.