آفرین عبیسی بازیگر پیشکسوت در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا گفت: متاسفانه توجه به هنرمندان پیشکسوت کم شده است و به همین دلیل است که هنرمندان پیشکسوت دلگیر شده اند و فعالیت نمی کنند زیرا در سینما و رادیو و تلویزیون توجهی به حضور آنها نمی شود.

بازیگر فیلم «خانه ای کنار ابرها» افزود: تهیه کنندگان برای فیلم هایشان سراغ چند جوان می روند و قصه ها به گونه ای روایت می شود که گویا این جوانان بدون خانواده هستند در صورتیکه با تصویرسازی خانواده در یک فیلم می توان نقش هایی برای پیشکسوتان بازیگری هم در نظر گرفت. متاسفانه بخش مهمی از پیشکسوتان ما از دنیا رفته اند و فقط تعداد کمی باقی مانده اند که به حضور آنها هم در فیلم ها توجهی نمی شود.

وی با انتقاد از کیفیت پایین فیلمنامه ها تاکید کرد: بعضی از تهیه کنندگان پیشنهاد کاری می دهند ولی زمانیکه فیلمنامه را می خوانیم به بی سر و ته بودن فیلم پی می بریم. بازی کردن در این فیلم ها برای من راحت نیست زیرا من مال نیم قرن پیش هستم و برای خودم و کارم ارزش قائلم.

بازیگر فیلم سینمایی «انتهای جاده» در ادامه خاطرنشان کرد: برای من جالب این است که مردم نه تنها از این فیلم ها شکایت نمی کنند بلکه از آن ها استقبال هم می کنند. وقتی برای فیلم خوب دیدن فرهنگسازی صورت نگرفته و مردم فکر می کنند فیلم درست همین فیلم های اکران شده و در حال اکران است، با افول سینما رو به رو خواهیم شد.

عبیسی یکی دیگر از مشکلات سینما را مساله سالن های سینما دانست و گفت: وضعیت برخی از این سالن ها مانند زندان انفرادی است. در گذشته سالن سینما در لاله زار هزار متر بود و چون هم نسلان من آن سینماها را دیده اند برای تماشای فیلم به سینما نمی روند. سالن های سینما خیلی بد است و تا زمانیکه مردم نخواهند هیچ کس به فکر درست کردن نمی افتد.

بازیگر فیلم «عصر روز دهم» درباره فعالیت این روزهایش به عنوان بازیگر بیان کرد: من در فیلمی بازی کردم که از من خواستند فعلا درباره آن صحبت نکنم چون همیشه فیلم های خوب ضربه می بینند.

وی در پایان گفت: مدتی است که همه فیلمسازان، نسل دهه ۶۰ را در فیلم های خود نشان می دهند. من علت این کار را نمی دانم و سوال اینجاست که آیا بقیه نسل ها مساله ای ندارند و در جامعه حضور ندارند که نماینده ای از آنها در فیلم ها دیده نمی شود. به نظر من باید جلوی فیلم های آبکی گرفته شود.

عکس کنار خبر از حامد ملک پور است.

غزاله سعادتی

انتهای پیام/