به گزارش خبرنگار سینما صبا، دستیابی به موقعیت اکران جهانی، یکی از اهداف مهم سیاستگذاران و سینماگران ایرانی در مقاطع مختلف تاریخی بوده است.
آنچه مسلم است اگر به این قائل باشیم که سینمای ایران در بعد جشنواره‌ای، طی چهل و اندی سال اخیر حرف‌های زیادی برای گفتن داشته است و البته در بعد داخلی هم با همه کم‌داشت‌ها، مخاطبان وفادار و پرشوری روبه رو بوده اما نمی‌توانیم ناکارآمدی در بخش اکران و پخش جهانی را نادیده بگیریم.
در واقع به جز فیلم‌های اسکاری سینمای ایران که به همت پخش‌کننده خارجی، اکران جهانی را سپری کرده‌اند و بخشی از فیلم‌های جشنواره‌ای رسمی یا زیرزمینی و نیز بخشی از فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی که در کشورهای هم‌سو، فرصت دیده شدن توسط تماشاگران کشورهای دیگر را به دست آورده‌اند، اتفاق سازمان‌یافته‌ای برای اکران و پخش [اعم از اکران سینمایی، پخش در پلتفرم‌ها و سایر فرصت‌های اکران] دیده نشده است.
اکران هم زمان دو محصول مشترک سینمای ایران (که هر دو در سال‌های گذشته تولید شده‌اند) موقعیت خوبی‌ست تا نظرها روی این موضوع متمرکز شود و کارشناسان به ارزیابی‌ آن بپردازند.
مست عشق/ حسن فتحی و تاوان / رامین سهراب هر دو جزو محصولات مشترک سینمای ایران هستند که فیلم آقای فتحی توسط بخش خصوصی تولید شده و فیلم رامین سهراب جزو محصولات مشترک بنیاد سینمایی فارابی به شمار می‌رود. دو فیلم از دو ژانر متفاوت که فارغ از قیاس کیفی، به واسطه تلاش برای قرار گرفتن در مسیر صنعت سینما، تولیدشان قابل تامل است.

واقعیت این است که سوای بحث تولید فیلم ارگانی، فیلم‌های سرگرم‌کننده بخش خصوصی، فیلم‌های جشنواره پسند و به تازگی فیلم‌های زیرزمینی، آنچه می‌تواند آینده جذاب‌تر و گسترده‌تری را برای سینمای ایران ترسیم کند، سازماندهی تولید و اکران در بخش محصولات مشترک و اکران جهانی است که اگر این رویکرد با اجرای درستی همراه شود، جای ساخته‌شدن بی‌رویه و بی‌برنامه آثار در جدول سالانه تولید و به تبع آن اکران‌های نصفه‌ونیمه داخلی برای بخش زیادی از آثار، شاهد تولیدات حساب‌شده بیشتری باشیم.
در شرایطی این تحلیل ارائه می‌شود که مست عشق با وجود شاخصه‌هایش هنوز در کشور ترکیه اکران نشده و تاوان نیز از زمان اکران در جشنواره فجر [با نام لایه‌های دروغ] توسط کارگردان فیلم که مقیم فنلاند است در برخی کشورها اکران شده و در پلتفرم‌های مختلف جهانی هم پخش شده است.
سینمای ایران، می‌تواند با بسیاری از کشورها، تولید مشترک سینمایی تعریف کند و آن را به اجرا برساند، اما این قرار و مدارها، سال‌هاست که به سفرهای مدیران و وزرا و دیدارهای رفت و برگشت و نهایتا چند امضای تفاهم خلاصه می‌شود.

بدیهی است محصول مشترک، فرمول و قواعد خاص خودش را دارد و صرف این نیست که سکانس‌هایی از یک فیلم در یک کشور خارجی فیلمبرداری شود. محصول مشترک از ابتدای تولید تا انتهای اکران، باید از سازوکار حرفه‌ای سینمای صنعتی دنیا تبعیت کند و البته از نظر مضمون هم در چارچوب‌های خاص قرار نگیرد، همان‌طور که مست عشق و تاوان از این امتیاز برخوردار هستند.
به نظر می‌رسد اگر محصولات مشترک سینمای ایران، از نظر کمی و کیفی در مسیر رشد و ارتقا قرار گیرد، با وقوع نوعی اصلاح ساختاری، بسیاری از مشکلات حاشیه‌ای سینما هم حل خواهد شد.