به گزارش خبرنگار تئاتر صبا ، نمایش «مدرسه تربیت» به کارگردانی«ریحانه رنجبر» و نویسندگی«عباس جمالی» درحال سپری کردن شب های اجرایش در سالن انتظامی خانه هنرمندان است که حدود ۱ ساعت از مخاطب وقت می خواهد تا داستان جدال پدر و دختری امروزی را روایت کند.

در نگاه اول، ممکن است سادگی در صحنه و میزانسن‌های معمولی وحتی ضعیف کارگردان که مخاطبان را برای دیدن نمایش و بازیگران ناامید کند و  توجهتان را جلب نکند. نورپردازی که صرفاً برای روشن کردن صحنه و افکت‌های صوتی که گاه موجب سردرگمی می‌شوند، از جمله مشکلاتی هستند که می‌توان به آن‌ها اشاره کرد. اما آیا این مشکلات باعث می‌شوند که این نمایش ارزش دیدن نداشته باشد؟

خیر؛ با وجود مشکلات زیاد اما با یک متن قوی و فکر شده طرف هستیم که به تأثیر محیط بیماری در یک خانواده می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه بر والدین و فرزندان اثر می‌گذارد ، طراحی صحنه ای که شاید ساده باشد اما همه چیز به درستی در جای خود قرارگرفته است و حس مورد نظر نمایش را به مخاطب القا می کند و از روی دیگر نقش آفرینی خوب بازیگران نمایش که باعث می‌شود سایر نواقص به چشم نیاید.

متن نمایش ، پدر و دختری از نسل جدید با بازی «عباس جمالی» و«صدف آب باز» را به تصویر می کشد در فضای اموزشی ، یکی در جایگاه مسئول و دیگری دانش اموز که بی پرده مشکلات هم‌دیگر را به زبان می اورند ، پدر بدون اینکه برایش اهمیت داشته باشد دخترش جلوی او نشته است و حرف های خود را رُک و بی‌تعارف به زبان می اورد و دختر هم بدون هیچ خجالتی از پدر انتقاد می کند ، چه درست و چه غلط این ها واقعیتی است از والدین و فرزندان امروزی که به درستی به آن پرداخته است ، ازدیگر نقاط قوت این نمایش احترام به نگاه مخاطب است که به او اجازه فکر کردن می دهد ودنبال این نیست که چیزی را به زوربه خورد مخاطب دهد ودرعین سادگی اما دغدغه مند وجذاب روابطی از جنس امروزی را به تصویر می کشد . متن درست و اصولی درکنار بازی های خوب بازیگران ، اجاره نمی دهند که نمایش ازریتم بیوفتد ،شروعی معمولی اما درادامه داستان جذاب تر می شود وبه پایانی خوب ختم می شود که باعث می شود مخاطب به فکر فرو برود،پدر و دختر با یکدیگر دعوا می کنند ،می خندند،ازهمدیگرناراحت می شوند وتمام این ها باعث می‌شود شود رابطه این دو به دل مخاطب بنشیند واحساس مصنوعی بودن به مخاطب نمی دهد .

نمایش به خوبی نشان می‌دهد که چگونه ارتباطات ناصحیح و نادیده گرفتن مشکلات جوانان می‌تواند به بحران‌های جدی منجر شود. از این منظر،«مدرسه تربیت» نه تنها یک اثر هنری بلکه یک ابزار آموزشی نیز محسوب می‌شود که می‌تواند والدین را به بازنگری در روش‌های ارتباطی و تربیتی‌شان ترغیب کند.

درمجموع با فضایی واقع گرایانی طرف هستیم که بدون اضافه گویی حرفش را می زند و به دل مخاطب می نشیند و به اثری تبدیل می شود که ارزش دیدن و وقت گذاشتن را دارد وگروه اجرایی با وجود تجربه کم و امکانات محدود، توانسته‌اند اجرایی موفق و محترم را به مخاطب ارائه دهند که شایسته تقدیر است.

صابر شعبانلو