به گزارش خبرنگار فرهنگ و رسانه صبا، به‌زودی گزینه نهایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از سوی کمیته وزارت ارشاد کارگروه فرهنگ دولت چهاردهم از سوی رئیس جمهور به مجلس معرفی خواهد شد. گفته می‌شود احمد مسجدجامعی گزینه محتمل معرفی به مجلس است. حسین انتظامی یکی از گزینه‌هاست که طیف‌های مختلف هنری و رسانه‌ای از او حمایت کرده‌اند. محمدمهدی عسگرپور هم که ظاهرا جزو گزینه‌های نهایی نیست، مورد حمایت برخی طیف‌های هنری قرار دارد و ما درباره این سه نفر نوشته‌ایم ضمن آن که گفته می‌شود حجت‌اله ایوبی، رسول‌جعفریان و عباس صالحی که در فهرست نهایی بودند، به نفع گزینه وزارت انصراف داده‌اند.

[این که چه کسی وزیر باشد، مهم است؟]

مدیریت در عرصه فرهنگ و هنر برخلاف عرصه‌های دفاعی، استراتژئک، اقتصادی و اجتماعی و سیاسی به‌دلیل خاستگاهی که در علوم انسانی دارد، از جنس دیگری است. اگر دو وزارتخانه آموزش و پرورش و علوم یا وزارت ورزش و جوانان، هر کدام به نوعی فرهنگ یک جامعه را (در بعد رفتاری، علمی و نشاط اجتماعی) می‌سازند، وزارت فرهنگ‌ و ارشاد اسلامی، این قدرت را دارد که زیست فرهنگی را همچو یک فرش قرمز زیر پای نسل‌های مختلف پهن کند و جامعه را با توجه به آرمان‌ها و هنجارها در مسیر رشد و تعالی و پیشرفت قرار دهد.‌ قاعدتا وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی باید فردی باشد که جای گزارش‌دهی صرف به مقام مافوق‌ و قدرت‌نمایی سیاسی، به مخاطبان خودش یعنی اهالی فرهنگ و مردم گزارش بدهد و در خدمت آنها باشد. کسی باشد که قدرت جذب فراوان برخوردار باشد و حتی بتواند از اهالی فرهنگ‌ و مردم در مسیر خود مشورت بگیرد‌. باید به این نکته توجه داشت که رویکرد اصلی دولت چهاردهم، ایجاد وفاق ملی با پرهیز از مناقشات سیاسی و جناحی است و نطفه چنین رویکردی باید در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بسته شود.

[عدالت فرهنگی ضدتخصص‌گرایی نیست]

یکی از واژه‌هایی که متاسفانه از فرط تفسیر و تعبیر غلط، به بیراهه و انحراف کشیده شده و معنای خودش را از دست داده، عدالت است که حالا به [سوتفاهمی به‌نام عدالت] بدل شده است.‌در حوزه فرهنگ هم عدالت فرهنگی در بسیاری موارد، تفسیر غلط شده است. بی‌شک عدالت فرهنگی این نیست که هر کسی بیاید یک کار هنری ارائه دهد و نام هنرمند روی خودش بگذارد و برود به‌عنوان عضو صندوق هنرمندان، از امتیازات شغلی بهره‌مند شود و دیگر هیچ! عدالت یعنی آن که واجد شرایط است سر جای خودش باشد و فعالیت کند و ارزیابی این که هنر چیست و هنرمند کیست، برعهده متولی امر فرهنگ است، اگر و تنها اگر او خود درست انتخاب شده باشد و تصور نکند هر چه نوشته شود و جلدی بر آن تعبیه شود، کتاب است، هرآنچه روی صحنه اجرا شود، نمایش تئاتر است و هر نوار متحرکی، فیلم نام دارد… به همین میزان، باید دانست که حضور جوان‌ها در عرصه فرهنگ و هنر و نیز در عرصه مدیریت فرهنگی باید ضابطه‌مندتر از آنی باشد که هست وگرنه صرفا یک جوانگرایی آماری بی‌فایده و بی‌اثر را شاهد خواهیم بود و‌ جوان‌گرایی جای توجه به متخصص‌ها به توجه به افراد کوتاه‌قامت بدل خواهد شد. [اینجا دیگر میدان ورزش هم نیست که جوانترها با دوندگی بیشتر، کار را در بیاورند. حوزه اندیشه و زیبایی‌شناسی است ولاغیر.]

[گمانه‌زنی‌های سال۹۲؛ مخالف نظر کارشناسان!!؟]

سال ۹۲، بیشترین نظرات روی وزارت احمدمسجد جامعی بود اما کمیته فرهنگ‌ دولت تدبیر و امید (چیزی شبیه کمیته فرهنگ دولت چهاردهم) از بین احمد مسجدجامعی، محمدعلی زم و سیدمحمد بهشتی و البته حسام‌الدین آشنا، دست‌آخر علی جنتی را به مجلس معرفی کرد. انتخابی که طبیعتا در آن برهه زمانی و با توجه به شرایط سیاسی آن روزگار، دلایل خاص خودش را داشت. ریل‌هایی که به سمت توسعه برداشته شد البته جواب داد و فرهنگ و هنر تا قبل از آن که کرونا نفسش را بگیرد، با حال خوب زندگی‌ کرد. طبعا آزمون و خطاها، همواره و در هر مقطعی جواب‌های مثبت و منفی خود را برای جامعه هنری به همراه داشته اما این که بتوان از خطاها بهره برد و تکرارشان نکرد، بیشتر به ضریب هوشی متولیان فرهنگ‌ برمی‌گردد‌.

[و این روزها]

این روزها اما فضا، تغییرات زیادی نسبت به آن روزها دارد و گزینه‌ها هم متنوع‌ترند. به گفته علیرضا تابش مسئول کمیته وزارت ارشاد کارگروه فرهنگ کابینه دولت چهاردهم، ۱۶۲ گزینه اولیه به ۱۰ گزینه نهایی رسیدند با تعداد زیادی خط خورده و تعدادی انصرافی که از بین انصراف‌دهندگان نام عباس صالحی سومین و آخرین وزیر ارشاد دولت روحانی، شاخص‌تر است.
در این بین، احمد مسجدجامعی، حسین انتظامی و محمدمهدی عسگرپور اسامی تکرارشونده این روزها در فضای مجازی هستند. برای انتظامی و عسگرپور امضا جمع‌شده و رسانه‌ای شده و برخلاف سال۹۲، امسال برای مسجدجامعی نامه و بیانیه و امضایی جمع نشده اما تا دلتان بخواهد او از سوی اکانت‌های مختلف پیدا و ناپیدای فجازی، به‌خاطر سن و سالش مورد حمله قرار گرفته است تا اینگونه، افکار عمومی به سمت انتخاب وزیر جوان سوق داده شود. اما…

[حسین انتظامی]
ویژگی‌های مدیریتی: دارای دیسیپلین، توسعه‌گرا، خلاق و روزآمد
شاخصه‌ اصلی: توجه به شفافیت مالی و عملکرد
احتمال کسب رای اعتماد: بالای ۵۰ درصد
احتمال حضور چهره‌ها در تیم مدیران او: به احتمال زیاد او از مدیران تلویزیونی و تکنوکرات‌های نزدیک به طیف اصول‌گرای سنتی بهره خواهد برد، ضمن آن که انتظامی به میدان دادن به مدیران جوان و خلاق علاقه دارد.
احتمال حضور در تیم وزیر آینده: شاید اگر گزینه وزارت نباشد، حضور مجدد او در سازمان سینمایی یا معاونت مطبوعاتی را بتوان متصور بود.
نقطه ضعف: به‌واسطه مناظره‌های تلویزیونی، او شاید تایید بسیاری از فعالان فرهنگی را به‌دست آورد اما برخی از طیف‌ها با او دچار زاویه شدند./ او به همان نسبت که شاید روزآمدتر از سایر گزینه‌ها باشد، نسبت به آنها تجربه اجرایی کم‌تری دارد و البته بیانیه‌های حمایتی از او نشان می‌دهد قدرت جذب بخشی از فعالان فرهنگی را دارد.
نقطه قوت: قدرت تحلیل، مدیریت روزآمد، شناخت عرصه رسانه

[محمدمهدی عسگرپور]
ویژگی‌ مدیریتی: تخصص‌گرا، تحلیل‌گر، خلاق
ویژگی شخصیتی: باسلیقه و توجه به زیبایی‌شناسی و فرم
شاخصه‌ اصلی: تجربه مدیریت فرهنگی، فیلمساز بودن و حضور در عرصه هنر
احتمال کسب رای اعتماد: بالای ۵۰ درصد
احتمال حضور چهره‌ها در تیم مدیران او: عسگرپور شهره است به بهره‌گیری از یک تیم ثابت و خاص و یکی از انتقادات به او همین است. احتمالا مدیران و همکاران او در تشکل‌هایی چون شهرداری، خانه سینما، خانه هنرمندان ، فارابی و… این بار هم در کنارش خواهند بود. شاید حضور سیدرضا میرکریمی به عنوان متولی سینمای ایران را در حالت وزارت عسگرپور بشود پیش‌بینی کرد‌.
احتمال حضور در تیم وزیر آینده: اگر به عنوان وزیر معرفی نشود یا معرفی شود و رای اعتماد نگیرد، شاید پیشنهاد حضور در سازمان سینمایی را نپذیرد. او در دولت تدبیر و امید هم در عرصه مدیریت فرهنگی و سینمایی دولت‌های یازدهم و دوازدهم فعالیت نداشت.
نقطه ضعف: او مدیری کمال‌گراست اما حذف و نادیده‌انگاری برای چنین تفکری بازدارنده است. ارتباط‌گیری او معمولا با طیف‌های خاص از هنرمندان تعریف می‌شود که ناخودآگاه می‌تواند سبب قطع ارتباط با طیف‌های دیگر شود و حاشیه‌ساز و چالش‌آفرین باشد.
نقطه قوت: کمال‌گرایی، کوتاه‌نیامدن بر سر کیفی‌گرایی در فرهنگ و هنر و قدرت چانه‌زنی و قدرت لابی‌گری بالا با همین رویکرد.

[احمد مسجدجامعی]

ویژگی‌های مدیریتی: دغدغه‌مند در حوزه پژوهش، دوری از طیفی‌گرایی در انتخاب و انتصاب افراد، شناخت عمقی از حوزه فرهنگ‌و هنر
ویژگی شخصیتی: سادگی و پرهیز از تجمل‌گرایی، مطالعه، مردمداری، پایبندی عملی به باور دینی و اخلاق‌گرایی
شاخصه‌ اصلی: تجربه در وزارت فرهنگ‌ و ارشاد اسلامی دولت هشتم
احتمال کسب رای اعتماد: بالای ۶۰ درصد
احتمال حضور چهره‌ها در تیم مدیران او: او به ترکیب افراد با تجربه و جوان معتقد است. شاید از سیدمحمد بهشتی گرفته تا مدیران جوان‌تر فرهنگی در دولت اصلاحات و دولت اعتدال او را همراهی کنند.
احتمال حضور در تیم وزیر آینده: به‌دلیل کسوت و نیز رویکرد گزینه‌های دیگر وزارت، سخت بتوان این تصور را داشت.
نقطه ضعف: برخی منتقدانش بیشتر به سن او نقد دارند، در حالی که طرفدارانش هم این را مصداق برخورداری او از تجربه وزارت می‌دانند.
نقطه قوت: در فضای فعلی، نوع تقابل طرفداران حسین انتظامی و محمدمهدی عسگرپور طوری صحنه‌آرایی شده که گویی هر کدام، طیف مشخصی از هنرمندان به‌ویژه سینماگران را نمایندگی می‌کنند، این در حالی‌ست که مسجدجامعی از چنین برچسبی مبراست و به همین دلیل توان ارتباط‌گیری با همه طیف‌ها را دارد. (او در دولت دوم اصلاحات هم جایگزین سید عطاالله مهاجرانی شد که فارغ از خروجی‌های قابل‌تامل وزارتخانه در دوره مدیریتی او، حاشیه‌ها سبب‌ساز حذفش شده بود)