به گزارش صبا، فیلم «در جهنم باران نمی‌بارد» اولین تجربه بلند سینمایی زهرا شاه‌حاتمی به عنوان نویسنده و کارگردان است که از جشنواره‌های مهمی مانند «سینه کوئست» آمریکا که مورد تایید اسکار است جایزه بهترین فیلم از نگاه جهانی را دریافت کرده است. در این فیلم چند مرد و زن را در زمان و مکان نامشخصی می‌بینیم که در انتظار تعیین سرنوشت شاید آخرین جنگ جهان هستند… فیلم سینمایی «در جهنم باران نمی‌بارد» به تهیه‌کنندگی علی شاه‌حاتمی و کارگردانی زهرا شاه‌حاتمی از ۲۴ مرداد در سینماهای گروه سینمایی «هنروتجربه» اکران شده است. در این فیلم بازیگرانی چون نادر فلاح، علیرضا کمالی، پانته آ سیروس، عرفان ابراهیمی، آرام خادم، علیرضا مهران، ایلیا دهقان، فاطمه مرتاضی و اسماعیل خلج ایفای نقش کرده‌اند.

آرام خادم بازیگر جوان فیلم درباره حضورش در این اثر گفت: این اولین تجربه سینمایی‌ام بود و اولین بار بود که خودم را روی پرده سینما می‌دیدم. پیش از این یک دوره بازیگری را در مدرسه اینجا میان شهر که آقای صابر ابر و خانم الهام کردا از اساتیدش بودند گذراندم ولی تجربه‌ام بیشتر روی صحنه بود. روز اولی که من با خانم شاه‌حاتمی قرار داشتم ایشان گفتند تو دقیقاً همانی هستی که من می‌خواهم این نقش را بازی کند و همان دختری هستی که من تصور می‌کردم. این کاراکتر یک دختر عاشق پیشه ساده‌ و به دنبال تجربه است، تجربه عشق و دوست دارد که خیلی متفاوت از مادرش باشد. چرا که مادرش به خاطر سختی‌هایی که کشیده فردی سرد و خشک است و دختر دوست دارد این فضا را بشکند. به شخصه زمانی که در پروسه فیلمبرداری و بازی بودیم همیشه درگیر معصومیت این دختر و در اصل آن موقعیتی بودم که دختر می‌خواهد. او می‌خواهد در موقعیت جنگ هیچ تصوری راجع به اینکه در چه فضایی هست نداشته باشد و دنیای متفاوت خودش را رقم بزند. به نوعی می‌توانم بگویم که دختر خیلی هم از کاراکتر خود من دور نبود و من هم در شرایط سخت ترجیح می‌دهم که فضای دیگری را برای خودم رقم بزنم مانند کاراکتر دختر که انگار دوست دارد برای بقا بجنگد هرچند که در نهایت وقتی که چیزی برای از دست دادن ندارد و همه چیز را از دست داده تسلیم می‌شود.

او ادامه داد: تجربه شخصی من برای این کاراکتر قرار دادن خودم در آن موقعیت بود. اینکه اگر واقعاً یک دختر معصومی باشی و در یک فضای جنگی بی‌پناه باشی و این اتفاق برایت بیفتد چقدر می‌تواند سخت و غیر قابل تحمل باشد. هفته پیش برای دومین بار بود که فیلم را ‌دیدم و واقعاً آن صحنه‌ای که در آغوش خانم سیروس نقش مادرم بودم، یکی از عمیق‌ترین صحنه‌هایی بود که هر بار به لحظه‌ای که آن صحنه را بازی کردم فکر می‌کنم منقلب می‌شوم. احساس می‌کردم که در شرایط انسان بی‌پناهی هستم که به تنها کسی که دارد یعنی مادرش تکیه داده است و حال از تجربیات تلخ مادرش می‌شنود و واقعاً بار دومی که صحنه را دیدم اشک‌هایم جاری شد که چقدر آن صحنه حس عجیبی برایم داشت. حتی بعد از اتمام صحنه با خانم سیروس یکدیگر را در آغوش گرفته بودیم و اشک می‌ریختیم. می‌توانم بگویم که آن صحنه برایم یکی از تجربه‌های ویژه در این فیلم و حتی از صحنه دار زدن هم عمیق‌تر بود.

خادم همچنین تاکید کرد: به نظر من چیزی که در این فیلم متفاوت است این است که مخاطب مورد احترام قرار می‌گیرد و اینکه به چشم بیننده احترام گذاشته می‌شود و این چیزیست که امروز در سینمای ما جایش خالیست و برای شور مخاطب چه از لحاظ فیلمنامه و چه تصاویری که در فیلم می‌بینید احترامی گذاشته نمی‌شود. اما در این فیلم در محدودترین و کمترین حالت شما تصاویری را می‌بینید که واقعاً می‌تواند در مقایسه با فیلم‌هایی که در سطح جهانی ساخته می‌شوند حرفی برای گفتن داشته باشد. فیلم مملو از تصاویری است که به شعور بیننده احترام می‌گذارند و می‌تواند واقعاً تاثیرگذار باشد تا انسان هر هجویاتی را نبیند و به عنوان مخاطب ابتدا به خود احترام بگذارد.

نشر اول: روزنامه صبا- مریم عظیمی