به گزارش صبا، «جبهه» کاری از گروه اجتماعی این شبکه، برنامه‌ای به سبک و سیاق بعضی برنامه‌های شبه‌استعدادیابی غیررقابتی است که حالا برای اولین بار دفاع مقدس را محور قرار داده و از شرکت‌کنندگان خود، در مقابل ۴ میزبان خبره این حوزه، خاطرات و سخنانی از جنگ تحمیلی طلب می‌کند.

«جبهه» صرفا محصولی اشک‌انگیز نیست، بلکه در کنار لحظات عاطفی جذاب، معرفت دارد و از خلال خاطرات رزمندگان و افراد پشت جبهه، حرف‌هایی ناگفته، جالب و آموزنده برای مخاطبان به ارمغان می‌آورد. این سخنان البته از همه حوزه‌های مرتبط با جنگ تحمیلی انتخاب شده و فقط خاطراتی از خط مقدم را شامل نمی‌شود. در «جبهه» حتی از مسائل علمی و مهندسی صنایع موشک‌سازی ایران نیز که در اواسط دفاع مقدس، در پشت صحنه جنگ آغاز به کار کرده بود، خاطراتی نقل می‌شود که از قضا جالب و شنیدنی‌ست.

نقطه ضعف این خاطرات که به تدوین آن برمی‌گردد، آن است که گاه بخش‌هایی از صحبت‌های شرکت‌کنندگان در بخش اصلی برنامه، در بخش‌های مصاحبه پشت صحنه نیز که پیش از خاطره‌گویی اصلی پخش می‌شود، وجود دارد و برای تماشاگران تکراری است. تدوین «جبهه» البته همچنان از ضعف‌های دیگری نیز رنج می‌برد و گاه قرارگیری صحنه‌های اضافی یا آهسته میان رفت‌وآمدها، باعث خستگی تماشاگر می‌شود.

از بخش‌های جالب «جبهه» می‌توان به نمایش‌های برنامه اشاره کرد؛ ایده‌های خوب، دیالوگ‌های شنیدنی و چند غافلگیری جالب، از جمله نقاط قوتی است که این بخش را به یکی از برگ‌های برنده این برنامه تبدیل کرده و نشان می‌دهد که موضوعات دفاع مقدسی حتی در قالب متفاوت «تله‌تئاتر کوتاه» هم حرف برای گفتن دارند و می‌توانند جذابیت ویژه‌ای داشته باشند.

با همه این‌ها، یکی از مسائلی که باید در مرحله طراحی برنامه، بیشتر مورد بررسی قرار می‌گرفت، جایگاهی است که برای مجری و ۴ میزبان برنامه تدارک دیده شده؛ چراکه به نظر می‌رسد در اغلب موارد، وجه تماشاگری آن‌ها به میزبانی‌شان می‌چربد و جز بعضی پرسش‌های نقطه‌زن سعید ابوطالب یا برخی خاطرات علیرضا دلبریان، این ۵ نفر گاهی حضوری کم‌فایده دارند.

در بعد سخت‌افزاری، «جبهه» محصولی ویژه است که در دکوری بسیار بزرگ ساخته شده و احتمالا بخش اعظم یک سوله را به خود اختصاص داده. صحنه‌آرایی برنامه که «حماسه‌خوان» دیگر برنامه دفاع مقدسی شبکه یک را به خاطر می‌آورد، تجهیزاتی پرهزینه و عظیم دارد که با زحمت و خرج، برای این برنامه تدارک دیده شده و خصوصاً حالا که گویی دکورهای بزرگ و باشکوه به یک مد تبدیل شده، به دست‌اندرکاران سایر برنامه‌های تلویزیونی نشان می‌دهد این دست صحنه‌پردازی‌ها، مثل «جبهه»، باید در خدمت ارائه مفهوم باشد و صرف حضور تماشاگر در دکوری بزرگ، به موفقیت ختم نمی‌شود.