به گزارش صبا، فتح‌الله امیری تهیه‌کننده و یکی از کارگردانان مستند «سگ‌خور» که به همراه نیما عسگری برنده‌ جایزه‌ بهترین فیلم مستند کوتاه از جشنواره‌ بین‌المللی فیلم مستند حیات وحش آنکارا شدند، درباره این جایزه و جشنواره‌ گفت: مجموعه مستندی را با نام «لحظه‌های وحشی ایران» برای شبکه مستند ساختیم که که «سگ‌خور» یک قسمت از آن مجموعه است، این مستند داستان روستایی را به تصویر می‌کشد که شب‌ها حیوانی مرموز سگ‌های‌شان را شکار می‌کند در نتیجه اهالی این روستا به فعالان و محافظان محیط‌زیست اطلاع می‌دهند تا برای کمک به روستا بروند.

او ادامه داد: «سگ‌خور» از میان ۶۹۰ مستند ارسال شده، انتخاب و به هفت فیلم کوتاه مسابقه راه پیدا کرده بود و توانست جایزه بخش کوتاه جشنواره را دریافت کند. نکته جالب توجه این است که مستند برنده در بخش بلند با بودجه پنج میلیون دلاری و مستند ما با بودجه دو هزار دلار ساخته شده بود. از طرف دیگر دبیر جشنواره خانم اچه سویدوم یکی از مستندسازان معروف ترکیه است که در سطح بین‌المللی نیز شناخته می‌شود به همین دلیل از مهمانان ویژه‌ای مثل تهیه‌کنندگان نشنال جئوگرافیک، بی‌بی‌سی و دیزنی نیچر را دعوت کرده بود تا در این رویداد حضور داشته باشند که از حضور آنان بسیار جا خوردم چراکه اولین دوره جشنواره بود و انتظار این مهمانان مهم را که در حد جشنواره‌های کلاس یک حیات وحش بودند، نداشتم.

این مستندساز تاکید کرد: یکی از داوران جشنواره، مدیر مسئول مجله فیلم حیات‌وحش در انگلیس بود که من و نیما عسگری را می‌شناخت، او گفت که فیلم‌های ما را می‌شناسد و پیگیر آن‌هاست. همچنین همه عباس کیارستمی را می‌شناختند و به ما می‌گفتند که سبک کاری‌تان ما را به یاد او می‌اندازد، البته ما این جسارت را نمی‌کنیم اما نگاه آن‌ها برای‌مان جذابیت داشت، دیدار با این اشخاص، بسیار مهم و خوشایند بود. چه خوب که فیلم ما در میان این افراد مهم در حوزه حیات‌وحش دیده و اول شد.

این مستندساز درباره بازخورد مخاطبان و داوران نسبت به «سگ‌خور» بیان کرد: احترامی که مردم و داوران به مستندسازان ایرانی از حیث متفاوت بودن کارشان، دارند بسیار ارزشمند است، همچنین متفاوت بودن «سگ‌خور» به نسبت دیگر فیلم‌ها که ساختار همگی تقریبا به هم شباهت داشتند، برای مخاطبان جشنواره و داورها جالب توجه بود.

امیری در پایان خاطرنشان کرد: سوالی که در میان مردم ترکیه که بینندگان فیلم بودند، بسیار شکل گرفت این بود که ما با وجود این همه ادعا، یک نیروی ضربتی و مختصص نداریم که بتواند پلنگی را مهار کند اما در روستایی در ایران، مردم با دست خالی و با اصرار بر زنده ماندن حیوان، این کار را انجام می‌دهند. داوران نیز روایت و تعلیقی را که در فیلم وجود داشت، دوست داشتند، آن‌ها می‌گفتند که ما نمی‌توانستیم پایان ماجرا را حدس بزنیم و چشم از دیدن آن برداریم.