به گزارش صبا رسول حسینی کارگردان فیلم کوتاه «درد و درمان» درباره چالش‌های ساخت فیلم‌های کوتاه توضیح داد: ساختن فیلم کوتاه واقعا مشکل است؛ اصلا سرمایه‌گذاری در این حوزه وجود ندارد مگر اینکه خدا فیلمساز را دوست داشته باشد و به او سرمایه‌ای برسد. با توجه به شرایط اقتصادی جامعه، ساختن فیلم کوتاه مشکل است. ۹۰ درصد دانشجویان نمی‌توانند فیلم کوتاه بسازند و مجبورند با عوامل ضعیف‌تر فیلم بسازند.

وی درباره حمایت نهادها برای ساخت فیلم کوتاه توضیح داد: انجمن سینمای جوان قرار است حمایت‌گر فیلمساز باشد ولی هیچ‌گاه حمایت خاصی از فیلمسازان نکرده است. چند ماه است فیلمنامه من ثبت شده و تاییدیه هم گرفته اما گفتند بودجه محدودی داریم که به افراد خاصی تعلق می‌گیرد؛ هیچ حمایتی از هیچ جا از فیلم کوتاه صورت نمی‌گیرد.

این فیلمساز با اشاره به ورود سرمایه‌گذار شخصی به حوزه فیلم کوتاه بیان کرد: متاسفانه فیلمسازان مبتدی، بارها به سراغ اشخاص یا سرمایه‌گذار رفتند پول گرفتند و فیلم نساختند و این باعث شده دیگر سرمایه‌گذار شخصی هم به فیلمساز کوتاه اعتماد نکند. فیلمساز پول گرفته اما به جای ساخت فیلم سر صحنه دورهمی داشتند و سرمایه‌گذار شخصی را دلسرد کرده‌اند و اثر حرفه ای تحویل نداده‌اند.

کارگردان فیلم کوتاه «درد و درمان» درباره منبع شکل‌گیری ایده فیلم‌هایش گفت: ایده‌های خودم را بیشتر از اطرافیانم می‌گیرم. یکی از دوستانم مشاور بود و من که به مشاوره‌های او به مراجعینش گوش می‌دادم، متوجه شدم که خود او هم مشکلاتی دارد. آنجا این ایده به ذهن من رسید که خود یک مشاور هم قطعا مشکلاتی در زندگی شخصی دارد. برای تکراری نبودن قصه، تلاش کردم مشکلات او و همسرش را به بچه آنها پیوند بزنم؛ انتقاداتی هم به من شد که چرا بچه را با مشکل سندرم دان در نظر گرفتم.

وی افزود: پاسخ من به انتقادات این بود که قرار نیست همه چیز را خوب تصویر کنیم؛ ممکن است از هزار نفر یک نفر این مشکل را داشته باشد و این باید بیان شود.

حسینی تاکید کرد: این مساله واقعا وجود دارد؛ مشاورانی هستند که با وجود اینکه درمان می‌کنند اما نمی‌توانند زندگی خودشان را مدیریت کنند. اصطلاحی میان مشاوران هست که می‌گویند: ما زندگی دیگران را از بیرون می‌توانیم ببینیم اما وقتی به خودمان می‌رسد نمی‌توانیم خیلی از مشکلات را مدیریت کنیم.

این کارگردان درباره تاثیر کلاس درس روانشناسی دانشگاه در روند فیلمسازی خود گفت: سعی کردم چیزی را نشان بدهم که در جامعه وجود دارد و خیلی از ما می‌خواهیم پنهانش کنیم. استاد روان‌شناسی ما در کلاس درس دانشگاه گفت: من روانشناس هستم و از انواع اختلال شخصیت‌ها خبر دارم و هیمن باعث می‌شود ناخودآگاه مردم را قضاوت کنم. به نظرم دانستن روانشناسی برای هر فیلمسازی لازم است؛ آنجا در ذهن من همین جرقه زده شد که می‌توانم به اختلال شخصیت‌ها در فیلم‌هایم بپردازم.

حسینی با اشاره به اینکه قرار نیست همه چیز در فیلم خوب به تصویر کشیده شود، توضیح داد: در یکی از فیلم‌های کوتاهم، بازیگر آسم دارد؛ چرا باید نشان دهیم که همه سالم و سلامت هستند، وقتی مشکل در جامعه وج.د دارد؟ من می‌گویم باید مشکلات را نشان داد و پنهان نکرد.

وی افزود: اگر به اطراف خود نگاه کنید می‌بینید اتفاقاتی هست که کنار شما رخ داده اما شما آنها را ندیدید و اینها جالب توجه هستند. این اتفاقات باید گفته شود تا مردم را آگاه سازد. همیشه که نمی‌شود فیلم عاشقانه یا کمدی ساخت! چالش‌هایی در جامعه هست که نیاز داریم به آنها پرداخته شود.

نشراول: ایرنا