زهرا طاهریان/صبا؛ غزاله اکرمی در یادداشتی اختصاصی که در اختیار صبا قرار داده، از همدلی ملی، رنج مشترک، و آرزوی صلح برای همه‌ی انسان‌ها نوشته است؛ از کودکی‌هایی که در تاریکی می‌خوابند، تا مردمی که در دل ناامنی، چشم‌انتظار نور و آرامش‌اند:

در این روزها صدای قلبی‌ام که برای همه انسان‌ها می‌تپد…
برای هم‌وطنم،
برای هر کودکی که این شب‌ها بی‌پناه خوابید،
برای خانواده‌هایی که نگران هم بودند،
برای ایران…

وطن فقط یک جغرافیا نیست، اشک و دردهای مشترک است.
ما یک ملت‌ایم که هنوز و همیشه کنار هم‌ایم.

در این روزهای سخت، همه‌مان یک چیز را بیشتر فهمیدیم؛ اینکه درد، مرز نمی‌شناسد. وقتی صدای موشک حتی هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر شنیده شود، دل همه‌ی ما برای هم می‌لرزد…

ما، نسلی هستیم که از کودکی در مدرسه فقط از صلح گفتیم و خواندیم، و جنگ برایمان در تاریخ بود… اما این روزها بیش از همیشه درد را حس کردیم. معنی جنگ، بی‌پناهی و بی‌خوابی‌هایش را فهمیدیم… و نگران شدیم؛ حتی برای آدم‌هایی که نمی‌شناسیم‌شان، ولی یک‌جورهایی انگار خودت‌اند… خانواده‌اند.

و حالا، بیشتر از همیشه صلح برایمان یک نیاز است… شعار نیست، یک خواسته‌ی از ته دل است. ما صلح می‌خواهیم، نه فقط برای خودمان، برای همه‌ی مردمی که در تاریکی دنبال نور می‌گردند، برای بچه‌هایمان، آینده‌مان…

جنگ با همه تلخی‌هایش خیلی چیزها یادمان داد؛
مهم‌ترینش اینکه چقدر به هم وصلیم،
چقدر بیشتر باید قدر خانه، عزیزان‌مان، خنده‌هایمان، صدای بچه‌ها و خانواده‌مان را بدانیم…

ایران فقط یک اسم نیست… یک قلب مشترک است.
این خاک، وطن ماست.
به امید رسیدن به روزهای آرام و آرزوهایمان.