به گزارش صبا، «عقرب زرد» کوشش یک جوان برای ثبت حقیقت و معرفی یکی از چهره های جذاب سال‌های جنگ است. علی چیت سازیان شخصیت اصلی فیلم علی الفت، یکی از آن شخصیت‌هایی است که به سادگی نمی توان درباره اش قضاوت کرد، الفت تلاش می کند و سماجت به خرج می دهد تا واقعیت را از دل تاریخ غبار گرفته جنگی هشت ساله، بیرون بکشد. اما به نظر می رسد تعداد کمی از مدافعان یا مخالفان این فرمانده جوان همدانی، حاضرند این روزها، ماجرایی غریب و متعلق به دهه ۶۰ را واکاوی کرده و درباره فرمانده ای صحبت کنند که به آواز شهرام ناظری و محمدرضا شجریان گوش می داده و اجازه می داده همراهانش، در گردان، موسیقی های عامه پسند بخوانند و دور هم جمع شوند.
در شکل فعلی، «عقرب زرد» یک مستند گزارشی ساده است، اما تماشای آن ذهن بیننده را درگیر کرده و دلش می خواهد بیشتر از علی چیت سازیان و همرزمانش بداند، مخالفان او، منتقدان مشی و شیوه او، یا حتی دوستداران و اطرافیانش فروغ زیادی در فیلم ندارند، این فیلم یک تصویر کلی از فرمانده ارائه می دهد اما به گذشته او اشاره ندارد، کم از گذشته و خانواده و تحصیلات و علایق علی می دانیم، کاش بیشتر می دانستیم که علی جوان، در چه فضایی بزرگ شده که این چنین صبور و منعطف است و رازهای مدیریت را می داند. کاش می دانستیم خانواده و تعلق خاطر او چه بوده. هر چه از او می دانیم تصویری است که الفت، در یک نمای لانگ شات از یک چادر و صدای چند رزمنده برایمان می سازد. علی چیت سازیانِ رازآلود، همچنان دست نیافتنی باقی می ماند. او در کنار همرزمانش معنا پیدا می کند، به آنها اجازه می دهد موسیقی مورد علاقه شان را گوش بدهند، طناز و بذله گو باشند، فرصت می دهد تا خودشان را در جبهه، زندگی کنند و جالب است که این تیم خاص، با فرمانده جوانشان، موفق هستند و شناسایی را به خوبی انجام می‌دهند. آنچه امتیاز فیلم است و شاید این روزها در کمتر فیلمسازی می‌توان سراغ گرفت، کنجکاوی و سماجت سازنده جوان آن است، او با اعتماد به نفس، حتی حرف مخالفان شخصیت فیلمش را می شنود، تمایل دارد به آنها فضا و تریبون بدهد تا چهره چیت سازیان را برای تماشاگر، کامل کند اما تلاشش اغلب نافرجام است.

با «عقرب زرد» بخشی از ناگفته های جنگ روایت شده است، علی الفت جوان، دور از محافظه کاری به دنبال بیان واقعیت بوده و بیش از هر چیز می خواهد تصویر کلیشه ای از رزمنده معتقد را بشکند، شاید نمی داند که سال ها پیش رسول ملاقلی پور در «مزرعه پدری»، «سفر به چزابه» و «هیوا» کوشید دور از قرائت رسمی همه اقشار درگیر در دفاع از میهن را به تصویر کشیده و به همه آنان ادای دین کند، فیلم های خوب و شجاعانه او در زمان ساخت و اکران، از سوی گروهی با بی مهری مواجه شدند، اما امروز تصویر قهرمانان زخمی و به خاک افتاده فیلم های ملاقلی‌پور سندی از شرافت و میهن پرستی ما ایرانیان است.
«عقرب زرد» در فیلیمو در دسترس علاقه مندان است.