به گزارش صبا، ایوب آقاخانی عضو هیات انتخاب نمایش‌های کوتاه جشنواره ملی تئاتر «فتح خرمشهر»، درباره برگزاری این دوره از جشنواره به انتشار یادداشتی پرداخت.

در متن این یادداشت آمده است:

«جشنواره ملی تئاتر «فتح خرمشهر» و سایر جشنواره‌های مشابه، مهم‌ترین خاصیت‌شان ذره‌بین گرفتن روی گوشه‌ای از تاریخ معاصر ایران است که هر آینه مشکلات اجتماعی، شرایط و تنگناهای متعددی که مخاطب ممکن است در زندگی واقعی درگیرش شده و باعث فراموش کردن این برهه‌های تاریخی شود. حداقل امتیاز جشنواره ملی تئاتر «فتح خرمشهر» نسبت به سایر جشنواره‌ها این است که مردمان مرزنشین ایران که جنگ را پیش از بقیه هم‌وطنان تجربه کرده‌اند و هنوز رد آن در زندگی‌شان وجود دارد، نسبت به این واقعه، خسارت و افتخار از بعد مقاومت، باید از یادها نروند به‌خصوص از یاد نسل جوان و کسانی که از بعد از دهه۷۰ به دنیا آمده و جوانان امروز را شامل می‌شوند. آن‌ها باید با این بخش از تاریخ کشورمان به‌درستی آشنا شوند و در حافظه‌شان جا خوش کند. ما اگر از این وقایع و مصادیق معاصرمان پاسداری نکنیم به‌دلیل نوع تجربه‌ای که ایرانی‌ها دارند و طی ادوار مختلف و در بین حوزه‌های گوناگون اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و…. این وقایع از یادها می‌روند.

جدا از تقویت امکانات صحنه و گستره تئاتر برای علاقه‌مندان و آن‌هایی که جزو تقاضاکنندگان هستند، جشنواره ملی تئاتر «فتح خرمشهر» دارای ویژگی‌ها و امکاناتی است که به آن اشاره شد. فعالان تئاتر به بزنگاه‌هایی برای نمایش و بروز توانمندی‌‌هایشان نیاز دارند و این جشنواره فرصت خوبی است، اما جدا از فرصت، جشنواره سعی می‌کند نسیان عمومی را از مسئله جنگ و مقاومت دور کند و توجه مخاطب را به معنای روشنی از جنگ، معایب و زوایای آن جلب می‌کند. این‌که سیاست‌گذاری‌ها چطور پیش می‌رود و تا چه حد به اهداف می‌رسیم و قابلیت نقد وجود دارد یا نه، موضوع‌هایی است که باید دوره به دوره در موردش بحث کرد و مشخصه این دوره یعنی دوره بیست‌ودوم، وجود تفاوت‌هایی در برگزاری و سیستم هدایت جشنواره از نظر کارشناسی و وسیع‌تر شدن پهنه آماری جشنواره از نظر برگزاری است و من این موارد را فعلا مغتنم می‌شمارم و باید تا پایان جشنواره صبر کنیم و پس از کارشناسی دقیق می‌توان درمورد درست و غلط بودنش نظر داد. فکر می‌کنم دورنمای جشنواره مثبت است و پانته‌آ پناهی‌ها و پیام فروتن به‌عنوان هیات انتخاب بخش نمایش‌های کوتاه گفته‌اند در هر سه بخش یعنی ارزیابی متن، آثار برگزیده و نهایتاً داوری همین بخش‌ها، خودمان داور باشیم. این دستاورد بزرگی است و سال‌هاست در جلسات سیاست‌گذاری در موردش حرف می‌زدیم و کسی گوش نمی‌داد. خودمان بارها به داوری جشنواره‌های گوناگون می‌رفتیم و می‌پرسیدیم واقعا این کارها را چه کسی انتخاب کرده است؟! اما حالا کار خیلی ساده‌تر شده است و ما از صفر تا صد به ماجرا مشرف هستیم و می‌دانیم این کارها را به چه دلیل و در چه قیاس و نسبتی، از بین چند اثر، با چه ملاحظاتی انتخاب کرده‌ایم و در گام سوم چقدر نتیجه تصمیم ما به بار نشسته است؟ حس می‌کنم این عملکرد به بهتر برگزار شدن جشنواره کمک زیادی می‌کند و امیدوارم تصور اولیه من از این شیوه کار اشتباه نباشد.»