آریا شکوهی اقبال مدیر گالری «آریا» در گفتگو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری صبا درباره برپایی نمایشگاه آثار گارنیک درهاکوپیان در این گالری بیان کرد: چهار سال پیش نمایشگاهی از آثار گارنیک درهاکوپیان با عنوان «حضور هنرمند غایب» برگزار کردیم. گالری آریا و گالری آب انبار طی سال های گذشته بازخوانی آثار سیراک ملکنیان، بهمن محصص و بهجت صدر را برگزار کرده بودند و در ادامه  بازخوانی ها، برگزاری نمایشگاه «حضور هنرمند غایب» را به همکارانم در گالری ماه مهر پیشنهاد دادم و این نمایشگاه با موفقیت در هر دو گالری برگزار شد و به دنبال آن، اولین حضور گالری آریا در «آرت دبی» با معرفی آثار دو هنرمند ارمنی ایرانی مدرنیست صورت گرفت، یعنی گارنیک درهاکوپیان و سونیا بالاسانیان.

وی با اشاره به معرفی آثار این هنرمند در رویدادهای خارجی افزود: حضور دوم گالری آریا در آرت دبی با نمایش طبیعت بیجان های مدرنیست های ایرانی صورت گرفت که به تایید بینندگان و برگزارکنندگان آرتفر در هر دو سال یکی از موفقترین گالری ها گالری آریا بود. همین فعالیت ها و معرفی آثار آقای هاکوپیان به جامعه بین المللی موجب شد که موزه LACMA علاقه مند به داشتن یکی از آثار این هنرمند در مجموعه دائمی خود باشد. البته آن موزه علاوه بر اثری از گارنیک هاکوپیان یک تابلو از سیراک ملکنیان را هم به مجموعه دائمی خود افزود‌.

مدیر گالری آریا تصریح کرد: حضور ما در هر دو دوره  آرت دبی با همکاری حمیدرضا کرمی بود و برگزاری این نمایشگاه هم با کیفیت حرفه ای با همکاری حمیدرضا کرمی برگزار می شود.

وی در پایان گفت: آثار این نمایشگاه برای فروش در معرض دید بینندگان قرار می گیرد.

حمیدرضا کرمی کیوریتور این نمایشگاه درباره آثار گارنیک درهاکوپیان نوشته است: «مجموعه پیش رو که با عنوان «تصویرِ دوگانگی» به نمایش درمی آید، دو دوره از آثار گارنیگ درهاکوپیان را شامل می شود؛ کارهای مشبک و طبیعت بی جان. هرچند، مراد از دوره در تقسیم بندی آثار او لزوماً به معنای عقیده به عبور هنرمند از نوعی سبک و زبان پس از خاتمه دادن به آن و شروع به اختیار کردن شیوه و بیانی سراسر متفاوت و جدید نیست. به عکس، کارنامه چندین ده ساله او نمایانگر کوششی پیوسته در رفت و برگشت میان درونمایه ها و زبان و اسلوب هایی است که در برهه های زمانی مختلف آنها را آزموده و برای خلق آثارش از آنها بهره گرفته است. چنین رویکردی به او اجازه می دهد بسته به نیازهای درونی اش که ملهم از شرایط متغیر زمان بوده اند، گاه به اثری تکمیل شده – اما هرگز نمایش داده شده – برگردد، باز در آن تعمق کند، آن را در بستری از الهام ها و الزام های نو دوباره ببیند و دست به کار تغییر دادن و به نوعی خلق دوباره آن شود.

آغاز اولین تجربه ورزی های هنرمند که به خلق آثار مشبک سیمانی منجر می شوند به سال ۱۳۵۴ برمی گردد و ترکیب بندی هایی با پرتره های انسانی را بازنمایی می کنندکه از تجمع سطوح شکسته هندسی با کناره های منحنی و نرم یا شکسته و خشن و رنگ گذاری های درخشان ساخته می شوند. این آثار که برای اولین بار با اسلوب خراش روی سطوح سیمانیِ کشیده شده بر تخته اجرا می شوند، ادامۀ تجربه های پیشین هنرمند با ترکیب بندی های انتزاعی فرم های ارگانیک یا هندسی در بافت های درهم تنیده هستند که بر روی کاغذ یا بوم اجرا می شدند. این تجربه ها در سال ۱۳۶۸ دیگر قالب محکم و پخته ای پیدا می کنند که تا امروز استمرار می یابد.

رویین پاکباز در توصیف این آثار می نویسد: « … مشبک کاری های سیمانی حاصل تلفیق آگاهانۀ تجربیات قبلی او هستند. گرایش های دوگانه در آثار هنرمند در این کارها به وحدت رسیده اند، تاثیرات بیرونی از صافی درون گذشته و پالایش یافته اند. نشانه های تصویری در الگوی انتزاع خطی مستحیل شده اند. اگر چه ترکیب بندی ها بر روال اغلب نقاشی های قبلی او در خود بسته اند، به دلیل درهم بافتگی نگاره ها و نقوش، ضرباهنگی آرام یا تند را القا می کنند، تباین خطوط گرد و سطوح تخت توأم با سایه پردازی های سیاه – سفید و رنگی، فضای کار را دوبعدی/ سه بعدی می نمایانند. تأثیر تعلیق فضایی به نوبۀ خود بر پویایی طرح ها می افزاید. استتار سطح شیار شده سیمان در زیر رنگ های مات یا براق، موجب تلطیف بافت زمینه می شود که با کلیت کار جور درمی آید.»

آثار مشبکی که در این نمایش به تماشا گذاشته می شوند، برای اولین بار نمایانگر جنبه کمتر دیده شده ای از ظهور و جلوۀ حروف و خط به مثابۀ نماد در کارهای هنرمند هم هستند. چنین رویکردی به نمادگرایی که پیشتر به شکل تنیده شدن نشانه هایی از اشیا یا اعضا و اندام انسانی در بافتار و طرحی درهم پیچیده در این آثار نمود پیدا می کرد، اکنون به صورت پراکندگی حروف در ترکیب بندی های مشابه پی گرفته می شود که گاه تنها حروف به خودی خود بی آنکه واژه ای – و به تبع آن، معنایی – را برسانند می نمایاند تا به نقش نمادین زبان اشاره کند و گاه معنا و دلالت صریح واژه ای چون «پوچ» را به قصد دعوت به تأمل در آن بستر برجسته می سازد.

خود هنرمند در اشاره به خاستگاه این اسلوب خاص می نویسد: «کار با سیمان و به روش حکاکی در ادامه همان تأثیرات دوران کودکی بود که خطوطی را با ناخن روی شیشۀ یخ زدۀ پنجرۀ اتاق می خراشیدم و از میان خط ها ناگهان اشکال طبیعی و متنوع ظاهر می شد. البته تجربه های عملی در زمینه هایی چون گچبری، کاشی کاری، تذهیب، حکاکی روی لینولئوم و پلاستوفوم و چوب هم در انتخاب سیمان برای کارم بسیار موثر بود.»

نقاشی های طبیعت بی جان هاکوپیان ادامه دلبستگی دیرپایی است که از سال های آغازین حیات حرفه ای اش با او همراه بوده. ترکیب بندی های چشم نواز او از آرایش اشیا (سازها، گل ها، گیاهان، گلدان ها، میوه ها، و ظرف ها) که با همان اسلوب آشنای خراش و رنگ گذاری روی سطح سیمانی اجرا می شوند، مضمون و درونمایه ای تکرارشونده در تمام این سال ها بوده است. به نظر می رسد برای نقاشی که از آغاز در بازنمایی سوبژکتیو جهانی که در گذر از صافی ذهن او به قوارۀ نقش اندازی های انتزاعی درمی آید، تاکید و تأمل بر تنش میان عناصر کلاسیک طراحی و ترکیب بندی هندسی را جستجو می کند، چیدمان اشیا از این دست در نقاشی، بازگشت به لذت ساده و بی واسطۀ نگاه به چیزها باشد.

در این تابلوها که همیشه موضوع در آنها در نوعی ترکیب بندی کانونی جاگیر می شود، ساده سازی اشیا بی آن که به مرز انتزاعی سازی برسد و آنها را بدون بُعد بنماید، رخ می دهد. نرمی نقاشانه در پرداخت و رنگ گزینی و رنگ گذاری اثر در تضاد با سطوح تخت و دورگیری های بارز، موجب پویایی و پدید آمدن انرژی بصری در سطح اثر می شود که به رغم ایستایی معمول سوژه ها در نقش اشیا، چشم بیننده را به گردش در جای جای اثر دعوت می کند. او گر چه در تجربه ها و جستجوهایش وامدار هنر مدرن غربی بوده، و از شیوه های خلق فضای تصویری  فرا دست آمده از کوبیسم و اکسپرسیونیسم در پرداخت شکل و رنگ بهره برده، اما در درآمیختن  این دستاوردهای نو با میراث رسیده از پیکرنگاری قدیم ایرانی و نقش اندازی و تزیین گری ارمنی، زبان و بیان خاص خود را پرورده است.»

این نمایشگاه تا ۴ بهمن در گالری آریا به نشانی خیابان ولیصر، بالاتر ازخیابان بهشتی، کوچه زرین، پلاک ۱۰ دایر است.

فاطمه حامدی خواه

انتهای پیام/