به گزارش صبا، پردیس سینمایی سیتی سنتر اصفهان عصر دوشنبه ۲۴ تیرماه، میزبان فیلم «یه وا» و کارگردان آن، آناهید آباد بود که بعد از نمایش فیلم، جلسه نقد و بررسی این فیلم با حضور کارگردان فیلم و با اجرای مصطفی اسماعیلی برگزار شد.

در آغاز این نشست آناهید آباد، نمایش فیلم خود در اصفهان را به زاون قوکاسیان تقدیم کرد و گفت: اولین بار در سال ۱۹۹۹ وقتی طرح این فیلم را نوشتم به زاون دادم تا آن ‌را بخواند و او گفت آناهید مگر می‎شود این فیلم را ساخت! و حالا جایش خالی است تا فیلم را ببیند. در مراحل اولیه بیماری‎اش، من در حال پیش تولید این فیلم بودم.

آناهید آباد در ادامه در پاسخ به مجری درباره ایده اولیه فیلم «یه وا» بیان کرد: تم اولیه فیلم در سال ۱۹۹۹ یعنی ۲۰ سال پیش در ذهنم شکل گرفت که این قصه اولیه فرق زیربنایی با این فیلم نامه ندارد و با تغییراتی در جزییات همراه است و برخی پرسوناژها اضافه یا کم شده است.

وی افزود: فیلمنامه ها با یک تصویر در ذهن شکل می گیرد و فیلمنامه «یه وا» با تصویر زنی زیر باران همراه با یک دختربچه، یک چمدان و  چتری در دست که در حال فرار است، شکل گرفت.

دستیار کارگردان بهرام بیضایی در فیلم «سگ کشی» با بیان این که فیلمنامه‌ها‎ی من تقریبا مصور هستند، اظهار کرد: من دکوپاژم را به صورت پلان معماری می‎کشم، مثلا حرکت دوربین و آدم‌ها‎ را با رنگ‌ها‎ی مختلف درپلان دکوپاژ مشخص می‎کنم. این فیلم ۸۴۰ پلان دارد که سعی کردم دکوپاژم نرم باشد چون می‎خواستم تماشاگر فیلم را ببیند تا کارگردان را.

در ادامه این نشست آناهید آباد با بیان این که محصول مشترک و تولیدات مشترک یکی از راه های برون رفت از بن بست بازارهای جهانی است، گفت: سینمای ایران با وجود آن که در دنیا دارای جایگاه بسیار خوبی است اما از  بازار جهانی سهمی ‎ندارد، بنابراین تولیدات مشترک راه برون رفت از این بن‌بست تجاری است. نزدیک‌ترین جایی که ما می‎توانیم به بازارهای جهانی برسیم هم کشورهای همسایه مثل ارمنستان هستند. دلیل انتخاب من این بود که با فرهنگ ارمنستان آشنا بودم و سال‌ها آنجا کار کرده‌ام و ارمنستان با بودجه دولتی از این فیلم حمایت کرد.

وی با اشاره به تولید فیلم در ارمنستان بیان کرد: در ارمنستان سینمای ایران دارای وجهه بالایی است مثل خیلی کشورهای دیگر و دولت ارمنستان فکر کرد تجربه مشترک با سینمای ایران تجربه خوبی است. ضمن این‌ که فیلم‌سازی در آنجا ارزان‌تر از ایران بود. از طرف دیگر ارمنستان هم مانند ایران تجربه جنگ در سی سال اخیر خود را داشت. به ویژه که می‎خواستم در این فیلم به آسیب‌دیدگان جنگ بپردازم و روایتی زنانه داشته ‌باشم. تشعشعات جنگ به طور دائم در کائنات به جا می‎ماند. جنگ تمام شده اما یه وا، بچه‌اش و روستاییان هنوز تحت تأثیر جنگ هستند.

در بخش دیگری از این نشست، نکاتی درباره شخصیت‌های فیلم مطرح شد. آناهید آباد در توضیح کاراکترهای فیلمش و مساله هویت در فیلم «یه وا» توضیح داد:  روستای این فیلم خودش برای من یک پرسوناژ بود و باید هویت می‎داشت. سعی کردم روی هویت‌مداری روستا کار کنم، حتی روی کوچه پس کوچه‌ها‎ی روستا کار کردم. می‎خواستم روستا نمادی از هر کجای دنیا باشد، جایی که می‎توان در آن شاد بود، جشن گرفت اما جنگ آن ‌را به هم می‎زند. تمایل به واقعی و باورپذیر بودن داستان داشتم و می‎خواستم هویتی را معرفی کنم. تلاش کردم تماشاگر را با مردم روستا آشنا کنم تا برایش باورپذیرتر باشد.

آباد درباره موسیقی فیلم «یه وا» و آهنگسازی واهان آرتونی عنوان کرد:  ایشان از موزیسین های ارمنستانی است که آثارشان را برایم خیلی جذاب بود و برای اولین بار بود که موسیقی فیلم می ساخت. می‎خواستم موسیقی با سازهای کم در این فیلم استفاده شود و درام فیلم بر روی ساز چلو (ویولنسل) باشد. کار ایشان هم با ویولونسل عالی بود. ما طی ۲۰ روز و هر روز ۱۰ تا ۱۲ ساعت کار کردیم تا موسیقی این فیلم درآمد و جزو قسمت‌ها‎ی شیرین فیلم همکاری با آرتونی بود. ما سعی کردیم موسیقی فیلم در عین هویت داشتن بدون مرز باشد که این هم خودش یک چالش بود.

این فیلمساز درباره موسیقی اپیزود مرگ داوید توضیح داد: از موسیقی و آهنگی که دخترک در وصف نور و روشنایی می‎خواند، برای صحنه مرگ داوید استفاده کردیم و در ادامه کنتراست سیاهی به سفیدی را داریم که این کنتراست مرگ و امید به زندگی، همراه با تقدس نور و این موسیقی  تا حدی  کمک می کند تا اپیزود مرگ داوید برای تماشاگر قابل تحمل باشد.

آناهید آباد در پاسخ به پرسشی درباره دیالوگ های اندک این فیلم توضیح داد:  اگر توجه کنید در این فیلم هیچ‌کس زیاد صحبت نمی‎کند. من فکر می‎کنم، فیلم باید برای پرده ساخته ‎شود به طوری که اگر چشمها را ببندید، متوجه قصه فیلم نشوید.  مساله‌ من این بود که فیلم لایق پرده باشد، می‎خواستم بدانم می‎توانم با حداقل دیالوگ، پرسوناژها را معرفی کنم یا خیر. مثلا ناره خیلی کم حرف است و این ویژگی عامدانه انتخاب شده است. شخصیت هراسان و منزوی ناره با تغییراتی همراه است.  داوید او را از این هراس و انزوا خارج می‎کند و در جایی از فیلم به مادرش می گوید که داوید دیگه نیست، داوید مرده است. ناره در ا نتهای فیلم تنها کنج پنجره نشسته است در حالی که بالغ شده و این بالغ شدن زودهنگام نیز  نوعی اجبار است که در زندگی او ترسیم می شود.

کارگردان فیلم«یه وا» درباره حرکت‌ها‎ی نرم دوربین در فیلمش توضیح داد: حرکت‌ها‎ی نرم این فیلم را مدیون آقای کریمی ‎هستم. قصد داشتم ریتم حرکت تراک‌ها‎ با ریتم نفس کشیدن انسان یکی شود. یعنی این ریتم، ریتم پیش برنده قصه باشد. متاسفانه این حساسیت‌ها‎ در دو دهه اخیر سینمای ایران کاهش یافته اما من می‎خواستم بدانم آیا می‎شود این کار را کرد. مثلا این ریتم را در فیلم‎های برگمان می‎بینیم. من فیلم‌نامه را با مهندسی، نگارش و دکوپاژ کردم و میزانسن دادم ، تلاشم این بود درهمان پنج دقیقه اول فیلم، تماشاگر را مشغول قصه کنم.

در این نشست هم‌چنین سوالی درباره تجربه اکران این فیلم درسینماهای ارمنستان و سینماهای هنروتجربه مطرح شد که آناهید آباد با اشاره به بازخورد خوب اکران فیلم در ارمنستان گفت:  این فیلم در ارمنستان ۹ ماه اکران بود و بازخورد خوبی هم داشت و سالن‌ها‎ همیشه پر بود. البته در ارمنستان سالن‌ها‎ خیلی کم است.  با این حال این فیلم در آنجا در کنار فیلم‌ها‎ی آمریکایی اکران شد. اگر چه توجیه اقتصادی نداشت اما تاکنون هیچ فیلمی ساخت ارمنستان، این توفیق و این مدت اکران را نداشته ‌است. در ایران هم در گروه «هنرو تجربه» که سینماهای محدودی دارد در حال اکران است و از این اتفاق خیلی خوشحالم.

وی در پایان گفت: در زمان نگارش و ساخت «یه وا» فکر می‎کردم فیلمی ‎بسازم تا بتواند با مخاطب عام سینما ارتباط برقرار کند. به نظرم «هنروتجربه» باید دارای سبد گسترده‌تری در اکران باشد تا تماشاگرعام بتواند امکان بیشتری برای دیدن فیلم‌ها‎یش داشته باشد. هنروتجربه باید در هر گوشه شهر یک سالن حتی کوچک داشته باشد. خدا رو شکر می‎کنم که در ایران راهی به نام «هنروتجربه» هست تا فیلم‌ها‎ رنگ اکران بگیرند. فیلم من دو سال طول کشید تا نوبت اکران گرفت. جاده فیلم از ایده تا روی پرده کشیده شده ‌است، پس اگر فیلم رنگ پرده را نبیند چرخه آن کامل نمی‎شود.