به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری  صبا، امروز ۲۵ آوریل مصادف با هشتادمین سالروز تولد آل پاچینو یکی از مهم ترین ستاره های سینمای جهان در نیم قرن اخیر است. بازیگری که نسبتا دیر و در ۳۱ سالگی اولین نقش جدی اش را در سینما بازی کرد. با این حال خیلی زود توانست پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی کند و به یکی از مهم ترین نمادهای بازیگری هالیوود دهه هفتاد تبدیل شود.

در این جا به مناسبت تولد ۸۰ سالگی این هنرمند پرآوازه سینمای جهان به ۱۰ نکته کمتر شنیده شده از نقش آفرینی های وی نگاهی انداخته ایم که با هم می خوانیم.

۱-«وحشت در نیدل پارک» (۱۹۷۱): این فیلم را می توان اولین حضور جدی پاچینو بر پرده نقره ای دانست. البته پاچینو پیش از این در سال ۱۹۶۹ در نقش کوتاهی در فیلم «من، ناتالی» جلوی دوربین سینما حضور یافته بود. درباره فیلم «وحشت در نیدل پارک» گفته می شود فرانسیس فوردکوپولا آن را به مدیران پارامونت نشان داد تا آنها را قانع کند که آل پاچینو گزینه مناسبی برای ایفای نقش مایکل کورلئونه در فیلم «پدرخوانده» (۱۹۷۲) است.

۲-«پدرخوانده» (۱۹۷۲): اگر شاهکار «پدرخوانده» اثر فرانسیس فوردکوپولا را دیده باشید با شنیدن این که آل پاچینو در جوایز اسکار در بخش مکمل مرد نامزد شده است احتمالا تعجب خواهید کرد. آل پاچینو که خودش از این موضوع بسیار شاکی بود، به همین دلیل هم آن مراسم اسکار را بایکوت کرد. او که از لحاظ مدت زمان حتی بیشتر از مارلون براندو در فیلم حضور داشت انتظار داشت نامزد اسکار نقش اول مرد شود. آل پاچینو آن سال به همراه جیمز کان و رابرت دووال در بخش مکمل نامزد جایزه اسکار شدند و البته هر سه نفر جایزه را به جوئل گری واگذار کردند.

۳-«مترسک» (۱۹۷۳): آل پاچینو که در فیلمنامه های بسیار درخشانی چون «پدرخوانده»، «پدرخوانده ۲» و «بعد از ظهر سگی» بازی کرده است، خودش معتقد است بهترین فیلمنامه ای که در طول عمرش خوانده متعلق به فیلم «مترسک» اثر مهجور سینمای آمریکا ساخته جری شاتزبرگ است. فیلمی که جایزه نخل طلای کن سال ۱۹۷۳ را برد. درباره این فیلم پاچینو جایی گفته است رابطه خوبی در پشت صحنه با جین هکمن دیگر ستاره مهم آن سال های سینما نداشته است این درحالی است که کاراکترهای آنها در فیلم رابطه خوبی با هم داشتند.

۴-«پدرخوانده ۲» (۱۹۷۴): گفته می شود آل پاچینو در این فیلم از طولانی شدن مراحل فیلمبرداری بسیار شکایت داشت او به طور مکرر به فرانسیس فورد کوپولا ایراد می گرفت که فیلمبرداری فیلم قبلی اش «سرپیکو» تنها نوزده روز به طول انجامیده است و با این انتقادات کوپولا را تهدید به استعفا می کرد. «پدرخوانده ۲» امروزه بدون تردید مهمترین دستاورد پاچینو در دنیای سینما قلمداد می شود.

۵-«بعد از ظهر سگی» (۱۹۷۵): آل پاچینو بعد از موفقیت عظیم دو فیلم «پدرخوانده» و همینطور «سرپیکو» به پروژه «بعد از ظهر سگی» لومت پیوست. پاچینو برای بازیگر نقش مقابلش در این فیلم اصرار داشت که جان کزل دوست دیرین و همبازی اش در «پدرخوانده» نقش را بازی کند، پیشنهادی که البته لومت کاملا با آن مخالف بود. گفته می شود کاراکتر واقعی «سال» با بازی کزل در زمان سرقت بانک ۱۸ ساله بود و این دلیلی بود که لومت نمی خواست جان کزل ۴۰ ساله این نقش را بازی کند با این حال این نقش با یک آزمون پنج دقیقه ای به کزل رسید.

۶-«صورت زخمی» (۱۹۸۳): آل پاچینو با وجود بازی در نقش های مهم سینما مانند فرانک سرپیکو، مایکل کورلئونه و سانی ورتزیک خودش از نقش تونی مونتانا در این فیلم به عنوان یکی از محبوب ترین کاراکترهایی که بازی کرده است یاد می کند. پاچینو درباره چگونگی رسیدن به کاراکتر تونی مونتانا جایی گفته است که از نقش آفرینی مریل استریپ دیگر اسطوره بازیگری سینمای مدرن در فیلم «انتخاب سوفی» (۱۹۸۲) الهام گرفته است.

۷-«دیک تریسی» (۱۹۹۰): اگر این اثرِ وارن بیتی را که برپایه داستان های کامیک ساخته شده است، دیده باشید احتمالا از گریم آل پاچینو شوکه شده اید. جالب است بدانیم گریم ستاره «پدرخوانده» آنچنان سنگین بود که پاچینو در ابتدا می خواست نام واقعی اش در تیتراژ فیلم ذکر نشود و از نام مستعار استفاده کند تا کنجکاوی ها درباره نقشش زیادتر شود. آل پاچینو با «دیک تریسی» دوباره بعد از یک دهه مورد توجه منتقدان قرار گرفت و نامزد جایزه اسکار مکمل مرد شد. اسکاری که البته آن را به جو پشی در فیلم «رفقای خوب» واگذار کرد.

۸-«مخمصه» (۱۹۹۵): این اثر مایکل مان در سال ساختش چندان مورد توجه قرار نگرفت با این حال گذر زمان به فیلم جایگاهی والا اعطا کرد. امروزه از «مخمصه» به عنوان یکی از مهمترین آثار دزد و پلیسی تاریخ سینما و یکی از کلاسیک های دهه ۹۰ میلادی یاد می شود. درباره فیلم گفته می شود یک بار در مصاحبه تلویزیون ژاپن در سال ۱۹۹۵ از رابرت دنیرو و آل پاچینو ستاره های فیلم پرسیده شد که در دوران کودکی دوست داشتید چه نقشی را ایفا می کردید؛ پلیس یا دزد؟ رابرت دنیرو که در فیلم «مخمصه» نقش سارق را داشت، پاسخ داد پلیس، اما جالب آنکه پاچینو که خودش نقش پلیس را در این فیلم بازی کرد، گفت در بچگی دوست داشته نقش پلیسی را که سرقت می کند، بازی کند!

۹-«دانی براسکو» (۱۹۹۷): اگر فیلم «دانی براسکو» را دیده باشید مطمئنا تصور نقشی غیر از لفتی؛ گانگستر خرده پای فیلم را برای پاچینو نخواهید کرد. اما جالب است بدانید پاچینو ابتدا برای نقش «دانی» خبرچین میان گانگسترها انتخاب شده بود، اما وقتی نقش شخصیت لفتی به او رسید پاچینو هم جانی دپ را توصیه کرد و سرانجام نقش اصلی فیلم به جانی دپ ستاره نوظهور آن سالها رسید.

۱۰-«مرد ایرلندی» (۲۰۱۹): سالها زمزمه همکاری مجدد پاچینو و دنیرو در فیلمی ساخته مارتین اسکورسیزی شنیده می شد. بسیاری از طرفداران این دو بازیگر با بیم و امید به این پروژه چشم داشتند. سرانجام سال گذشته این پروژه به لطف نتفلیکس روانه بازار شد. «مرد ایرلندی» که احتمالا آخرین اثر مهم زندگی پاچینو در دنیای سینما باشد تا به امروز آخرین نامزدی جایزه اسکار این بازیگر را نیز به ارمغان آورده است. نکته مهم این فیلم احتمالا اولین همکاری آل پاچینو و اسکورسیزی دو تا از شمایل های تاریخ سینمای گانگستری در یک پروژه است. گفته می شود این دو در پروژه های «رفقای خوب» و «رفتگان» بسیار به همکاری مشترک نزدیک بودند، اتفاقی که هیچگاه تا سال ۲۰۱۹ میسر نشد، تحقق این امر نیز مرهون تلاش های رابرت دنیرو دوست دیرین پاچینو بود که به اسکورسیزی این اطمینان را داد که پاچینو گزینه مناسبی برای ایفای نقش جیمی هافا در حماسه «مرد ایرلندی» است.

* تیتر مطلب به دیالوگ مشهور آل پاچینو در نقش تونی مونتانا در فیلم «صورت زخمی» اثر برایان دی پالما اشاره دارد.

محمدامین شکاری

انتهای پیام/