احمدرضا حجارزاده | نمایش «رنگی» به عنوان نخستین تجربه کارگردانی خالقان جوان آن (آیلین گودرزی و عسل میرربیع)، اثری ساده و بیادعا، ولی جذاب و دوستداشتنی است. این نمایش در کارگردانی و اجرا از چنان کیفیتی برخوردار است که اصلاً به نظر نمیرسد اولین تجربه کارگردانی دو خانم جوان باشد.
«انسان/ اسب - پنجاه / پنجاه»؛تماشاگر را همراه و همدل میکند
حسن فتحی یادداشتی بر نمایش «انسان/اسب - پنجاه/پنجاه» که این شب ها به کارگردانی مرتضی اسماعیل کاشی و نویسندگی مشترک هاله مشتاقینیا و مرتضی اسماعیل کاشی در تالار مولوی روی صحنه رفته نوشته است.
«جانی گیتار» حدیث نفس وصال پس از چندین سال تنهایی و غربت است. فیلمی که میتواند به خوبی هرچه تمام عشق را ترسیم کرده و نسبتی را که انسان با آن دارد، مشخص کند.
محسن سوهانی مدیرکل هنرهای نمایشی رادیو و مدیر رادیو نمایش| در معادلات قدرت نرم، هنر نه نگاه صفر و یک رادیکال مشرب، بلکه تلاش هوشمندانه و نسبی برای جذب و هدایت سیاه ترین طیف ها به سمت سفیدی و روشنایی است.
نگار تقیپور | اغلب شخصیتها با عبور از تصمیمات سادهلوحانه و ناملایمات زندگی به بلوغ و پختگی میرسند و در این مرحله مخاطب سمپات آنها میشود و بهتر و بیشتر با آنها همراهی میکند. نمونه چنین شخصیتهایی در فیلم «بعد از رفتن» نیز حضور دارد. اما با کمی تفاوت…
محمدعرفان صدیقیان | فیلمسازی چون زندهیاد رضا صفایی، از فیلمسازان پرکار دهه ۴۰ و ۵۰، در طول یک سال حتی شش فیلم هم ساخته است! و عجیبتر آنکه با تقسیم روزهای هفته، همزمان در کارگردانی سه فیلم مشارکت داشته است! بعید نیست در دوران سیطره فیلمهای کمدی در سینمای امروز ایران و با نفوذی که تهیه کنندگان بخش خصوصی در ساخت و اکران آثار پیدا کردهاند، باز هم شاهد چنین اتفاقی باشیم.
یادداشت حمیدرضا نعیمی بازیگر و کارگردان تئاتر ایران بر نمایش «هیدن»
حمیدرضا نعیمی نوشت: نمایش «هیدن» به نویسندگی ریحانه رضی و کوروش شاهونه، و کارگردانی کوروش شاهونه، اتفاقی خجسته است که این روزها در تئاترشهر و سالن قشقایی در حال اجراست.
دریافت 7216 اثر بینالمللی در دبیرخانه جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران که بالاترین میزان در تمام ادوار جشنواره است، همزمان با پشت سرگذاشتن چهلمین دوره این رویداد می تواند نویدبخش اعتبار هرچه بیشتر این رویداد در سینمای جهان باشد.
داود کنشلو | آیا قرار است هر فیلم یا سریالی که در آن به معضلات جنوب شهر پرداخته میشود را سیاه و تلخ بنامیم؟ قطعا «حیثیت گمشده» اثری تلخ و سیاه نیست. اگر چنین نظری داشته باشیم باید فیلمهایی نظیر «پوست شیر» یا «شنای پروانه» ساخته نشود. اتفاقاً در این آثار امید وجود دارد اما نه امید پوشالی بلکه واقعیتی که در جامعه میتوان آن را مشاهده کرد.
تقسیم زندگی به دوبخش در فیلم روی اکران «داستان دستانداز»؛
کمال تبریزی در آخرین فیلم خود «داستان دستانداز» به مرزبندی میان واقعیت و فانتزی سینمایی نزدیک میشود. به همین سبب شاهد تلاشهای نوآورانه او در این فیلم هستیم…