یادداشت | پایگاه خبری صبا

به بهانه‌ اجرای کمدی شریف آیلار تهرانی براساس متن «مارتین مک دونا»

«دعوت به مراسم قطع دست»؛ کمدی و نه کمدی‌نما

نمایش «دعوت به مراسم قطع دست» در میان سایر کمدی‌ها، سرشار از خصایص و ویژگی‌هایی است که باید در نظر گرفته شود تا یک کمدی منسجم هم از لحاظ رو ساخت (نمایش) و هم از لحاظ زیرساخت (متن و تحلیل آن) شکل بگیرد. آیلار تهرانی در این نمایش، از این حیث متفاوت و می‌توان گفت استاندارد عمل کرده است.

محمدرضا مقدسیان در گفت وگو با صبا:

انتخاب، مسئولیت و انسجام ملی در «نبرد رستم و سهراب» / تلاش کردیم به بهترین شکل روایت برسیم

دراماتورژ و مشاور کارگردان نمایش «نبرد رستم و سهراب» گفت: همه تلاش ما در این نمایش این بود که این داستان را به بهترین وجه روایت کنیم و حتی رگه‌های روان‌کاوانه و روان‌شناختی را در آن برجسته کنیم، به همین علت از نتیجه کار راضی هستم.

نقد و نظری بر نمایش «انگشتر اسرارآمیز» به کارگردانی میثم یوسفی؛

نمایش ایرونی برای بچه‌های ایرونی

زندگی مدرن و سرشار از تکنولوژی و جذابیت‌های دیداری و شنیداری جهان معاصر، شکاف عمیقی میان سبک زندگی و تفکر نسل‌های دیروز و امروز برقرار کرده. حال آن‌که همیشه بر حفظ و پاسداشت آیین‌ها و رسوم کهن ایرانی و باستانی تاکید شده است. یکی از بهترین ابزارهای موجود برای آموزش و تداوم رفتارها و گفتارهای قدیمی، قصه‌گویی و هنر نمایش است. کم نیستند نمایش‌هایی که بسیاری از مراسم در حال فراموشی ایران‌زمین را به زیباترین شکل ممکن برای مخاطبان کودک و نوجوان و حتی بزرگسال یادآوری کرده‌اند.

علیرضا تابش مطرح کرد؛

«وفاق ملی»؛ بهترین راهکار برای مواجهه با تهدیدهای بیرونی و چالش‌های درونی

علیرضا تابش نوشت: برای مواجهه با تهدیدهای بیرونی و چالش‌های درونی، «وفاق ملی» بهترین راهکار حاکمیت است و اراده تحقق مطلوب وفاق و همبستگی ملی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر مبادی متعددی است که مبتنی بر اشتراکات ملت استوار شده و مهم‌ترین و اصلی‌ترین آنان «ارزش‌های دینی» است.

خرد جمعی به نقض غرض می‌رسد؟

آیا معرفی گزینه وزارت ارشاد در شرایط فعلی که قرار است ماحصل خرد جمعی یک کمیته باشد، نباید با شیوه ماسبق معرفی وزیر تفاوت داشته باشد؟

در حباب، زیستن / نگاهی به «در انتهای شــب» پس از انتهای سریال

در حباب زیستن شــاید در توان ماهی باشد اما در توان ماهرخ نه. معشوق سالیانش بهنام، او را ماهی می‌خواند اما رضا (پدرام شــریفی) که سال‌هاست عاشق اوست ماهرخ صدایش می‌کند. در نهایت بهنام است که حباب را می‌شکند اما این شکستن نمادین است. ماهی پیش‌تر حباب را به واقع شکسته است.

یادداشتی به قلم مهرداد غفارزاده

مرتضی؛ راوی لحظه‌های ناب پایداری

مهرداد غفارزاده نویسنده و کارگردان، یادداشتی درباره مرتضی سرهنگی نویسنده مشهور عرصه مقاومت که در بستر بیماری‌ست، را در اختیار صبا خبر قرار داد.

«خورش آلو با مرغ» | جمعه با احمدرضا حجارزاده

روان‌درمانی یا کافه‌گردانی؟!

هنوز خطر کتاب‌های روان‌شناسی زرد کاملاً برطرف نشده و اتفاقاً شدت گرفته و حتا طی یک دهه‌ی اخیر با بروز صفحه‌های روان‌شناسی فوق زرد در فضای مجازی، اوضاع وخیم‌تر شده!

یادداشتی به قلم «سمیه سنقری» طراح مد و طراح لباس سینمای ایران

عیار طراحی لباس را در سینمای ایران بالا ببریم

طراحان لباس باید برای پیشرفت این هنر و صنف در سینما آثاری را خلق کنند که فیلم‌هایی که وارد جشنواره‌های بین‌المللی می‌شوند، این پتانسیل را داشته باشند که در بخش برترین طراحی لباس هم کاندیدا شوند و در این بخش هم منتخبانی از طراحان ایرانی داشته باشیم.

نگاهی به رمان «بازی» نوشته دومنیکو استارنونه؛

همه چیز یه بازیه

ادبیات اروپا همیشه مورد توجه کتابخوانان جدی بوده و در این میان، با ظهور نویسندگان مطرح ایتالیایی همچون ایتالو کالوینو، اومبرتو اکو، اوریانا فالاچی، دینو بوتزاتی، آلبرتو موراویا و ناتالینا گینزبورگ، ادبیات این کشور نیز اعتبار و جایگاه ویژه خود را در جهان یافته است.«دومنیکو استارنونه» یکی از بهترین نویسندگان ایتالیاست که به تازگی در کشور ما معرفی شده. از این نویسنده‌ی کاربلد، پیش‌تر کتاب خوب و دوست‌داشتنی «بندها» (با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت) به چاپ رسیده و حالا رمان کم‌حجم «بازی» نیز به اندازه رمان قبلی او شگفت‌انگیز و خواندنی‌ست. این نویسنده در امر نوشتن، به قدری حرفه‌ای و معتبر است که جومپا لاهیری، شناخته‌شده نویسنده هندی ـ آمریکایی با یادداشت‌هایی که بر کتاب‌های او نوشته، ارزش ادبی استارنونه را تایید کرده است.

به بهانه‌ اکران یک فیلم امیدوار کننده؛

«یادگار جنوب»؛ یادگاری از سینمای قصه‌گو

«یادگار جنوب» پیش از هر چیز دیگری روایت‌کننده است و مخاطب را با خود از ابتدا درگیر می‌کند. جریان غیرخطی حاکم بر فیلم، کارآمد بوده است و در بصری شدن فیلمنامه ایجاد جذابیت و دینامیک کرده است. روایتی که از ظرف و مظروف خود بیرون نمی‌زند و حد و حدود خود را می‌شناسد؛ از همه مهم‌تر سوال می‌پرسد و بعد پاسخ می‌دهد و در پی سینمای روشن‌فکری که تنها طرح مسئله می‌کند نیست.

نگاهی به نمایش «زیگموند» به بهانه دور جدید اجرا در حافظ

دعوت‌نامه‌ «زیگموند» به مقصد تفکر / بازیگرانی که نمایش را کامل می‌کنند

در «زیگموند» ما با تبلور یک ذهن سرشار از خلاقیت طرف هستیم. یک محصول نمایشی منجسم از گروهی منسجم. با این نمایش می‌خندیم، بغض می‌کنیم، درگیر می‌شویم، رها می‌کنیم، حسرت می‌خوریم و در نهایت فکر می‌کنیم.

راز ماندگاری و محبوبیت پایتخت