علی باقری گفت: همه تلاشم را کردم تا نقش «رضا وطنخواه» را در فیلم به خوبی دربیاورم. البته باید در نظر داشته باشیم فیلم «پرویزخان» درباره پرویز دهداری است و نه رضا وطنخواه.
نمایش «در انتهای گلو» نوشته یوسف الگیندی نویسنده عرب مهاجر آمریکا به کارگردانی محمد سیدی‌زاده در سومین شب جشنواره هم آغاز در سالن قشقایی تئاتر شهر به روی صحنه رفت.
توجه موزه سینما به هنرمندان قدیمی سینمای ایران، و به ویژه دعوت اخیرش از «اکبر اصفهانی» که بخشی از خاطرات سینمای ایران را به ثبت رسانده، حرکتی شایسته توجه و قدردانی است.
میچ آلبوم به واسطه ترجمه بهترین داستان‌هایش در ایران نویسنده‌ای شناخته شده است و بیشتر به خاطر داستان‌های روانشناختی و الهام‌بخش معروف است و باورهای خواننده را نسبت به دنیای پس از مرگ تغییر می‌دهد.
«ادی» کهنه سرباز جنگ ویتنام و تعمیرکار ماشین‌های شهربازی که روزهای کسالت بار زندگی‌اش در کار و حسرت خلاصه شده در هشتاد و سومین سالروز تولدش حین تلاش برای نجات جان یک دختر خردسال جان خودش را از دست می‌دهد و راهی بهشت می‌‌شود.
مشکل نبود فیلم اقتباسی قابل قبول در سینمای ایران چیست؟ آیا در بسیاری ازفیلم‌های روز، قصه وجود دارد؟ اگر هم قصه باشد، آیا در فیلمنامه‌نویسی دچار پریشان‌حالی و عقب‌گرد نشده‌ایم؟ آیا اینجا هم ممیزی و سفارش آسیب به شمار می‌رود؟
احمدرضا منبتی | این که فیلم سینمایی باید در تلویزیون دیده شود، حق صاحب فیلم است، اما قطعا این اتفاق بعد از دیده شدن اثر در سینما و پلتفرم‌ها معنا دارد و نه پیش از آن. شاید لازم باشد تا ساترا به یاری چرخه معیوب پخش فیلم سینمایی از تلویزیون هم بیاید!
