هدف یک جاست و مسیر به سمتی دیگر!
آیا باید صرفا مخاطبی را که برای خوردن غذای پرحجم اما نه چندان بهداشتی صف می‌کشد (و شاید یک بار در ماه غذاخوردن را به شکل تفریح می‌بیند) زیر سوال برد؟ طبیعی است که سینمای سرگرم‌کننده هم باید موجودیت داشته باشد اما چرا هدف‌گذاری متولیان فرهنگ و آرمانشهر بخش نخبه‌گرای جامعه با این خروجی هم‌سان نیست و اساسا چرا بین این هدف‌گذاری‌ها تا این حد فاصله وجود دارد؟
