قبول کنید سینمای ایران در حال پوست اندازی است و کم و بیش به سمت رقابتی شدن می‌رود. یعنی همان جایی که حرف اول و آخر را فقط و فقط میل و خواسته مخاطب می‌زند و خلاص!...
چرا به جای سرکوب کردن امثال فرهاد توحیدی و حسن فتحی که دیگر سراغ ساخت اثری چون «مست عشق» نروند؛ آن‌ها را تشویق نکنیم که خود را قوی‌تر کنند و مجدد سراغ چنین سوژه‌هایی بروند؟ چرا حذف و کار نکردن آدم‌ها، دستور کارِ نقدها شده است؟
آیا باید صرفا مخاطبی را که برای خوردن غذای پرحجم اما نه چندان بهداشتی صف می‌کشد (و شاید یک بار در ماه غذاخوردن را به شکل تفریح می‌بیند) زیر سوال برد؟ طبیعی است که سینمای سرگرم‌کننده هم باید موجودیت داشته باشد اما چرا هدف‌گذاری متولیان فرهنگ و آرمانشهر بخش نخبه‌گرای جامعه با این خروجی هم‌سان نیست و اساسا چرا بین این هدف‌گذاری‌ها تا این حد فاصله وجود دارد؟
Loading ...
