حماقت بزرگی‌ست که آدمی به منظور برنده شدن در بیرون، در درون ببازد، یعنی برای شوکت، مقام، آرامش اوقات فراغت و استقلال خود را به‌طور کامل یا عمدی فدا کند.
شوپنهاور معتقد است آدم‌ها حسادت مزمن و هولناکی نسبت به همه‌چیز و همه‌کس دارند. حال با این خصوصیت انسان چگونه می‌تواند به شفقت که فلسفه اصلی اوست دست یابد؟
این واقعیت است که مردم پیش از سخن گفتن فکر نمی‌کنند، بلکه پر حرف و فریبکارند - آن‌ها به سرعت موضعی اختیار می‌کنند، و از آن پس، فارغ از درستی یا نادرستی آن موضع، صرفاً به خاطر غرور و خودرایی به آن می‌چسبند.
