به گزارش خبرنگار ادبیات صبا، کتاب «زندگی‌نگاری» که حاصل کارگاه مجازی نوشتن در دوران کرونا و شامل جستارهای فارسی است که با همکاری انجمن جامعه‌شناسی ایران و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات به همت انتشارات کتاب برادر منتشر شد.

این مجموعه در ۲۵۱ صفحه توسط علی‌مراد عناصری تدوین شده است.

فاطمه نعمتی، حسین ملکیان، مریم عبداللهی، ندا زنگینه، نسرین مهریزیان، محدثه عزلتی مقدم، حامد نکته‌سنج و عرفان حاجی‌پروانه هشت نویسنده این کتاب هستند.

کتاب «زندگی‌نگاری» جستارهایی فارسی و مرتبط با زندگی با کرونا ویروس است که به همراه پیشگفتاری از هادی خانیکی و سیدحسین سراج‌زاده منتشر شده است.

علی‌مراد عناصری گردآورده‌ این کتاب در یادداشتی درباره این کتاب نوشته است: « «زندگی‌نگاری» نامی است که بر یکی از کارگاه‌هایی که در این سال‌ها تدوین و برگزار کرده‌ام، گذاشته‌ام. آموزگار، در این کارگاه تلاش می‌کند تا بیش از هر چیز، دانشجو را با زندگی خودش درگیر کند تا او، با دریافتن موقعیت خود، به استوار کردن و ساختن آن، یا پالایش و تغییرش همت بگمارد. در کارگاه «زندگی‌نگاری»، آموزش از پی زندگی کردن ممکن می‌شود.

آمیزه‌ای از نوشتن در شکل یادداشت‌برداری میدانی، یادداشت‌برداری تصویری (عکاسی)، و همچنین ترکیبی از اتنوگرافی، مشاهده‌ میدانی، گفتگو، و ثبت میدانی زندگی روزمره، شکل کار «زندگی‌نگاری» مرا ریخت می‌دهند. دغدغه‌های جامعه‌شناختی، در پیوند با بررسی زندگی روزمره در این جا و اکنون، در قالب ادبیات تجربه، نوشتار اتنوگرافیک، و نوشتن همچون کاردرمانی و پراکسیس برای شکل دادن به زندگی، فرم و محتوای کارگاه‌هایی از این دستم را تشکیل می‌دهند.

این دور از کارگاه «زندگی‌نگاری»، با عنوان «پروژه‌های زندگی‌نگاری»، به عنوان بخشی از پروژه‌های عکس انجمن جامعه‌شناسی، با همت انجمن جامعه‌شناسی ایران و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات، و با حمایت آقای دکتر هادی خانیکی، و آقای دکتر سیدحسین سراج‌زاده، در شرایطی برگزار شد که زندگی ما، یک‌سره زیر فشار بیماری کووید ۱۹ قرار گرفته بود. از همان روزهای نخست در اسفندماه ۱۳۹۸ که بحث قرنطینه خودخواسته و اجباری در گرفت، آن چه احساس می‌کردم که در حال از دست رفتن است، همان احساس زنده بودن، زندگی روزمره با دیگری، دوستی، و ارتباطات واقعی انسانی و اجتماعی بود.

کرونا وضعیتی به وجود آورده بود که برای دیدار نزدیک‌ترین عزیزانمان، باید از صفحه گوشی و روابط مجازی کمک می‌گرفتیم. تلاش کردم که با برگزاری مجازی این کارگاه، با دوباره درگیر شدن با زندگی، به زندگی آری بگوییم. برنامه‌ کارگاه در این دور، «کشف دوباره‌ زندگی» بود؛ شاید، «ساختن دوباره زندگی». به همین منظور، پرداختن به خانه، خانواده، همسایه‌ها، روابط اجتماعی، درس گرفتن از تکرار و بی‌معنایی در زندگی روزمره و دراندیشدن در آن، دریافتن لحظه‌های زندگی که به نظر تهی از معنا می‌آمدند، به خاطر آوردن مکان‌های خاطره و خاطره‌ آدم‌ها، و دست آخر بازیابی و کشف دوباره‌ خود، در دستور کار کارگاه قرار داده شد.

کتاب پیش رو، دربردارنده‌ بخشی از نوشته‌های هشت نفر نهایی از سی‌ و هفت نفرمشارکت‌کننده‌ اولیه است که علی‌رغم مجازی بودن کارگاه و به تبع نقصان در آموزش، ناخوش بودن گاه‌به‌گاه من یا خودشان به لحاظ روانی، بی‌حوصلگی، هول بیماری، هراس از دست دادن عزیزان، شرایط قرنطینه، این که این جا و آن جا با من مخالف بودند، و… تا روز آخر در کارگاه ماندند و مشارکت داشتند.»

انتهای پیام/