به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، فیلم سینمایی «آبادان یازده ۶۰» به مناسبت هفته دفاع مقدس از چهارشنبه ۲۶ شهریور اکران خود را در سینماهای سراسر کشور آغاز کرد. این فیلم چهارمین اثر بلند مهرداد خوشبخت کارگردان ۵۰ ساله و اصالتا آبادانی سینما به حساب می آید. او پیش از این فیلم‌های «جای او دیگر خالی نیست»، «صدای پای من» و «عقاب صحرا» را مقابل دوربین برده بود.

قصه فیلم درباره کارکنان و شخصیت‌های رادیو ملی نفت آبادان در روزهای جنگ است که خط اصلی داستان آن در حوالی زمان‌ حصر آبادان اتفاق می افتد. فیلم خط روایت صاف و مستقیمی دارد و چند شخصیت را در یک موقعیت تعلیق آور بین رفتن و نجات جان و ماندن بر سر آرمان‌ها و احتمالا مرگ قرار می دهد که باید تصمیم بگیرند که از خودگذشتگی و مقاومت کنند یا اینکه با نزدیک شدن دشمن پا به فرار بگذارند. خوبی و حسن «آبادان یازده ۶۰» این است که از همان ابتدا تکلیف را معلوم می کند و بدون قیل و قال و پیچیدگی‌های بی مورد فیلم‌های اجتماعی ماجرا را مشخص مطرح می کند.

رادیو مهمترین رسانه دهه پنجاه ایران بوده است و این اهمیت در زمان جنگ چندین برابر نیز شده است. کارگردان فیلم تمام تلاشش را برای تاکید بر این موضوع در طول فیلم داشته و توانسته اهمیت کار رسانه در میانه جنگ را به خوبی به نمایش بگذارد. با همه این اوصاف اما فیلم نیازمند صحنه‌های داخلی از اهالی رادیو یا حضور و تاثیر آن در میان رزمندگان و مردم و مدافعان شهر است تا این اهمیت برای مخاطب فیلم نیز به طور واضح روشن شود که صدای رادیو تا چه میزان می تواند مردم را دلگرم و امیدوار نگه دارد. فیلم در نشان دادن التهاب و نابه سامانی لحظات حصر آبادان به درستی از ابزارهای سینمایی بهره برده است و زیر آتش بودن شهر با افکت‌ها کارکرد به موقعی دارند.

بارزه اصلی «آبادان یازده ۶۰» استفاده از صدا و تصاویر آرشیوی برای فضاسازی و القای حس واقعی جنگ به مخاطب است به همین دلیل هم صداگذاری و هم طراحی صحنه و لباس همگی در خدمت فیلمنامه عمل کرده‌اند. لهجه شخصیت‌ها و دیالوگ‌های رد و بدل شده بین آنها با دقت نوشته است تا حدی که مشخص می شود کارگردان برای این کار مجبور به استفاده از برخی چهره‌های بومی در فیلم شده است.

یکی از نقطه ضعف‌های فیلم بی آرایه و بی گذشته بودن شخصیت‌ها برای مخاطب است. در کلِ داستان فیلم همه کاراکترها گذشته و حتی حال نامشخصی دارند و همین موضوع امکان نزدیکی مخاطب به شخصیت‌ها را سلب می کند. بهمن، موسیو، مریم ،اسی و سایر شخصیت‌های فیلم دارای خصیصه ویژه‌ای نیستند که بیننده بتواند خود را در کنار آن ها احساس کند و انگیزه‌ای داشته باشد تا سرنوشت آنها را دنبال کند. فیلم تنها شخصیت‌ها را به بیننده معرفی می کند و از آن نقطه به بعد داده و اطلاعات دیگری درباره آنها ارائه نمی کند و به همین دلیل امکان همراهی با آنها تا پایان فیلم وجود ندارد.

فیلم با تکیه بر مستندات حقیقی از وقایع روزهای حصر آبادان ارجاعات درستی را در دل خود تداعی کرده است. استفاده از پوشش بختیاری، عربی و روحانیت در جنگ نشان از همکاری همه اقوام ایرانی و اتحاد برای حفظ خاک وطن بوده است.

بستن بیشتر مواقع دوربین روی سوژه‌ها و دادن نماهای نزدیک از شخصیت‌ها و وقایع در حال اتفاق کمی از تاب و تب یک فیلم جنگی و دفاع مقدسی را گرفته است اما در بخشی هم همین استفاده از نماهای بسته باعث ایجاد حس اظطراب در آن لحظات را بازآفرینی می کند.

در مجموع فیلم «آبادان یازده ۶۰» با آنکه تنها نماینده فیلم‌هایی با ژانر جنگ و دفاع مقدس در سال جاری است اما می تواند مخاطب را راضی نگاه دارد و با پرداختن به بخش ناگفته، جدید و بکر نقش رسانه در جنگ، باعث ایجاد لحظات رضایت بخشی برای مخاطبان سینما شود.

نغمه دانش آشتیانی

انتهای پیام/