فاطمه حسینی شکیب استادیار و پژوهشگر مطالعات انیمیشن که در سومین دوره رویداد «رویازی» این دوره ورکشاپی برگزار کرده است در گفتگو با خبرنگار سینمایی صبا درباره دوره تخصصی‌اش گفت: عنوان ورکشاپ سه ساعته‌ای که امسال برای رویداد «رویازی ۳» برگزار کردم «انیمیشن ایران و گفتمان صنایع خلاق: شناخت جایگاه خود و آموختن از دیگران» بود.

او ادامه داد: در این ورکشاپ من در تلاش برای برقراری ارتباط با تولیدکنندگان انیمیشن به خصوص نسل جوان‌تر و در اختیارگذاشتن مهم ترین یافته‌های پژوهشی چندسال اخیرم بودم که به مطالعه انیمیشن به مثابه بخشی از گفتمان صنایع خلاق در جهان و به ویژه در کشورهای آسیایی می‌پرداخت و در ضمن برای ترسیم نقشه اقتصاد تولید انیمیشن در ایران در تلاش برای یافتن درکی جامع‌تر از اوضاع فعلی خودمان و احتمالا راه‌حل‌هایی از طریق آموختن از تجربیات کشورهای دیگر بود.

این استاد دانشگاه درباره تاثیر برگزاری رویداد «رویازی» که با هدف اتصال سرمایه گذاران به ایده پردازان و گروه‌های مستعد حوزه انیمیشن و تداوم برگزاری پیچینگ «رویازی» در راستای کمک به رشد صنعت انیمیشن ایران در سطح جهان است، بیان کرد: این رویداد یعنی پیچینگ در کشورهایی متعارف است که در آن‌ها روابط تولیدی انیمیشن به شکلی جدی، ‌صنعتی و اکثرا توسط استودیوها و شرکت‌های خصوصی بزرگ و کوچک رواج دارد و در روابط تولید سرمایه‌د‌اری و بازار آزاد رقابتی انیمیشن به مثابه کالایی که قرار است تولید زنجیره ارزش کند، مورد توجه است، یعنی از پیش از تولید تا مدت‌ها بعد از تولید از پخش در کانال های تلویزیونی و اینترنتی، پلتفرم ها و آپ‌ها تا حضور در سایر اشکال تجاری و کالاهای جانبی تولید درآمد کند.

حسینی شکیب با اشاره به اینکه پیچینگ می‌تواند قدم مثبتی باشد، اضافه کرد: با توجه به این‌که چنین روابط تولید اقتصادی در ایران به شکل سنتی وجود نداشته یا بسیار محدود بوده، پیچینگ می‌تواند قدم مهم و مثبتی باشد، اما تا هنگامی که کل این زیست‌بوم یا اکوسیستم حاضر نباشد و همه اجزایش با هم در تعامل نباشند به عنوان یک پدیده غریبه و نه‌چندان قابل درک دریافت خواهد شد.

وی ادامه داد: نمی‌شود فقط از یک گوشه داستان گرفت و بقیه را رها کرد، پدید آوردن چنین اکوسیستمی هم کار یک نهاد نیست و نیازمند سیاست‌گذاری‌های اقتصادی، ‌سیاسی و فرهنگی کلان است و همان‌طور که بحث کرده‌ام اتفاقات تکی و پراکنده اگرچه همه خوب و مثبت و ارزشمندند تنها در صورتی می‌توانند ادامه‌دار و منشا اثر باشند که متصل به شبکه‌ای از نهادها و رویدادها و گفتمان های مشابه شوند که اکثر اینها در حال حاضر در انیمیشن ایران اصولا غایبند یا حضوری صوری و غیرموثر دارند.

این پژوهشگر مطالعات انیمیشن درباره اینکه ایده پیچینگ تا چه میزان می‌تواند به حوزه های دیگر عرصه های هنری وارد شود و به رشد صنایع‌فرهنگی کمک کند، بیان کرد: همانطور که قبلا توضیح دادم، پیچینگ رویدادی است که اجزای اکوسیستم پیچیده سرمایه‌گذاری، تولید، پس تولید، توزیع، فروش، مصرف، مخاطب، کالاهای جانبی و … را در کنار هم گرد می‌آورد. صنایع فرهنگی یا صنایع خلاق ما می‌توانند به‌شرطی از چنین رویدادهایی منتفع شوند که بقیه اجزای پازل هم سرجای خودشان باشند.

شکیب با اشاره به چالش پیش روی انیمیشن‌سازان در شرایط کنونی اظهار کرد: از بحث کمرشکن تحریم‌ها که بگذریم که ارتباط واقعی اقتصادی و فرهنگی انیمیشن ایرانی را به فرض تولید انبوه و باکیفیت با بازار بین‌الملل تقریبا غیرممکن کرده‌است، ما هنوز یک بازار مصرف واقعی انیمیشن در داخل ایران هم نداریم. هنوز هم بزرگترین سفارش دهنده، تولیدکننده و پخش کننده صباست و روابط پولی و مالی و گردش اقتصادی انیمیشن ایران در داخل هم بسیار ناچیز و حقیر است و متاسفانه کل این گردش مالی سالانه کشوری در حد ترن اور یک شرکت متوسط کامپیوتری در همین ایران خودمان هم نیست.

او در پایان گفت: درست است که اتفاقات بسیار مثبتی در این سال‌ها افتاده‌اند، اما همه به شکل پراکنده، تصادفی، موردی و نقطه‌ای بوده‌اند. من حضور و بالیدن انیمیشن ایران را در همین شکل فعلی هم به کشت دیم تشبیه می‌کنم. اگر ببارد می‌روید و اگر نبارد باز می‌میرد. این بحث طولانی و مفصل و کلان است و در یک مصاحبه کوتاه نمی‌گنجد.

انتهای پیام/