مریا یزدانی نویسنده مجموعه رمان «ژاله‌نوش» که به تازگی به همت نشر هوپا به چاپ رسیده است در گفتگو با خبرنگار ادبیات صبا درباره ایده اولیه نگارش این رمان عنوان کرد: درواقع ایده اولیه داستان از این‌جا می‌آید که من همیشه دنبال این بودم که چرا بعضی وقت‌ها که نه ابری هست و نه بارانی و نه شلنگ آبی یا حتی وقتی که داخل ماشین نشسته‌ام یا در یک روز صاف و آفتابی که راه می‌روم  یکهو یک قطره آب روی صورت آدم می‌افتد و آن هم فقط یک قطره که معلوم نیست از کجا آمده است. آن زمان با خودم فکر کردم که این حتما نشانه رد شدن یک پری بازیگوش از کنار ماست. البته برایم خیلی جالب است که این اتفاق قشنگ را بیشتر ما تجربه کرده‌ایم درنتیجه «ژاله نوش» و اسمش از ا‌ین‌جا  می‌آید‌.

او درباره مراحل نوشتن این رمان‌، از شکل گرفتن ایده تا اجرای کامل رمان توضیح داد: چند سال پیش و قبل از چاپ رمان «ماهنوش» به صورت کوتاه داستانه‌ای را در مورد ژاله نوش نوشته بودم؛ درباره یک پری بازیگوش که روی یک درخت فندق زندگی می‌کرد و همه از دستش ذله شده بودند، گرچه او همیشه سعی می‌کرد که دختر خوبی باشد. بخش‌هایی از این داستان را در انجمن نویسندگان کودک و نوجوان خوانده بودم و آقای نوید سیدعلی اکبر که مسئول بخش تالیف در نشر هوپا بودند، بعد از پایان رمان «ماهنوش و صورتک‌های آسمانی» با نوشتن این رمان سه جلدی موافقت کردند. پلات رمان را در هوپا و با راهنمایی‌های خوب او نوشتم همچنین آ‌ن‌جا جلسه‌های خوبی با حضور او و جمعی از نویسندگان جوان برگزار می‌شد. در آن جمع ما می‌توانستیم به داستان های همدیگر گوش بدهیم و در مورد داستان هم نظر بدهیم. ما یک جمع خیلی خوب بودیم و داستان‌هایمان را کنار هم می‌خواندیم.

این نویسنده ادامه داد: نوشتن این رمان سه جلدی حدود یک سال و نیم طول کشید. بعد مرحله تصویرگری بود که تصاویر زیبای این رمان را خانم ناهید زمانی کشید البته من در مرحله هایی از بازنویسی و ویرایش رمان از راهنمایی دوستان دیگری هم استفاده کردم به عنوان مثال یکی – دو تا بچه خیلی بازیگوش و سرتق، یک خانواده با لهجه یزدی و چند دوست با زبان گیلکی و دو خلبان. خیلی دوست داشتم فرهنگ بومی کشورم و تفاوت زبان‌ها و فرهنگ‌ها را در این رمان پیاده کنم. می‌توانم بگویم هر جمله این رمان را بارها نوشتم تا اول از همه به دل خودم بنشیند چون فکر می‌کنم داستان‌هایی که به دل نویسنده بنشیند به دل بقیه هم می‌نشیند.

نویسنده مجموعه داستان «ماه‌نوش و صورتک های آسمانی» درباره نحوه استفاده از پری در این داستان ها تشریح کرد: پری در افسانه‌های ایران یک موجود مقدس و پاک است که معمولا با معجزه و ظاهر کردن یک شی یا خواندن آواز یا وردی جادویی، مشکلات دیگران را حل می‌کرد اما من نمی‌خواستم به این مفهوم نزدیک شوم.‌ در این داستان ژاله نوش یک بچه پری تنها است که هیچکس از پدر و مادرش خبر ندارد، خودش یک دوجین مشکل و یک عالمه آرزو دارد، شیطونی می‌کند، دردسر درست می‌کند، شور زندگی و تجربه کردن جهان را دارد، کارش اشتباه کردن و تجربه کردن است، دروغ می‌گوید، زبان درازی می‌کند ‌و برای به دست آوردن آرزوهایش می‌جنگد، زمین می‌خورد و باز بلند می‌شود.‌ پری‌های اطرافش هم پری‌هایی معمولی هستند؛ مهربان، خشمگین، سختگیر، دلسوز، حسود و …

او با بیان اینکه «ژاله نوش» طنز دارد درباره جایگاه طنز برای مخاطب گروه سنی کودک گفت: به نظرم طنز جذابیت و رنگ و روح بیشتری به داستان‌ها می‌دهد. همان‌طور که در زندگی کنار مشکلات و سختی‌ها، زیبایی‌های زیادی هم وجود دارد.‌ طنز، طعم داستان‌ها را شیرین‌ می‌کند البته این داستان تلفیقی از اشک و لبخند است. یک‌ جاهایی هست که خوش خیالی این‌ ژاله نوش کار دستش می‌دهد و به قول جیرجیرانی (مادرخونده اش) باید برایش یک تشت گریه کرد!

نویسنده کتاب «پری سربه هوا» درباره زبان روایت این رمان ها تصریح کرد: نوشتن برای من مثل نواختن پیانو است؛ کلمات برایم آهنگ دارند و کلمات را انتخاب می‌کنم تا توی جمله بنشینند. در این رمان سعی کردم روی تفاوت لحن راوی کار کنم. به طور مثال خرگوشی که تازه زبان باز کرده است.، خاله آبچین اهل گلجان ده، آقا برات از یزد و آقا کوکو، کبوتر قهوه‌ای و یک عالمه شخصیت با لحن‌های متفاوت در این رمان ها وجود دارد.

این نویسنده درباره دلیل انتخاب نام رمان دو جلدی «ماه‌نوش و جادوی ستارگان» و «ژاله نوش» و انتخاب نام شخصیت ها توضیح داد: انتخاب اسم این دو شخصیت کاملا اتفاقی بود. اسم ماه نوش را به دلیل نوع داستان و علاقه ماه‌نوش به رصد آسمان و ستاره‌ها با وجود نابینا بودنش گذاشتم و ژاله نوش هم به دلیل همان قطره‌های شبنم که روس صورتمان می ریزند. گرچه حالا فکر می‌کنم ماهنوش و ژاله نوش در ایستادن و اشتباه کردن و تجربه زندگی شباهت‌هایی به هم دارند.

یزدانی در پایان درباره جذابیت کتاب تصویری برای کودکان خاطرنشان کرد: خوشبختانه رمان «ژاله نوش» یک رمان تصویری است. برای بچه‌ها تصویر نقش خیلی مهمی در داستان‌ها دارد و تصویرها  آدم را داخل فضای داستان‌ می‌کشاند و حتی مواردی به متن می‌افزاید یا باعث رویا‌پردازی می‌شود، به خصوص امروز که جذابیت‌های دنیای مجازی به دنیای بچه‌ها وارد شده است، کتاب‌ها هم باید به فکر راه‌های تازه‌تری باشند که به آغوش بچه‌ها برگردند و یک جورهایی دلشان را به دست بیاورند.

انتهای پیام/