به گزارش خبرنگار تئاتر صبا، عرفان پورمحمدی نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر نمایش «بغل» نوشته کهبد تاراج را تا ۱۱ شهریور ماه ۱۴۰۱ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه دارد و در نمایش «پایین، گذر سقاخانه» نوشته اکبر رادی و طراحی و کارگردانی رضا بهرامی تا ۲۰ شهریور ماه ۱۴۰۱ در تماشاخانه سنگلج در مقام بازیگر به ایفای نقش می‌پردازد.

با توجه به اینکه در اکثر قریب به اتفاق آثاری که عرفان پورمحمدی کارگردانی کرده است در تماشاخانه های دولتی بوده از این‌رو، گفتگویی با او درباره وضعیت تئاتر دولتی و تئاتر خصوصی ترتیب دادیم تا نظراتش را دراین باره جویا شویم.

عرفان پورمحمدی در گفتگو با صبا از معیارهای یک سالن تئاتر دولتی برای اجازه دادن به یک گروه نمایشی برای اجرا رفتن گفت: تماشاخانه های دولتی همچون مجموعه تئاتر شهر برای اجرا رفتن یک گروه نمایشی معیارهای خاصی مثل سابقه کاری و شیوه اجرایی را در نظر می‌گیرند که این موضوع اجرا رفتن را برای گروه های نمایشی جوان سخت می‌کند. اینطوری نیست که هر کسی بخواهد بتواند در این سالن ها نمایشی روی صحنه ببرد و قانون متفاوتی دارند.

تئاتر خصوصی شور و اشتیاقی در گروه های نمایشی جوان ایجاد کرد

بازیگر سریال «روزهای ابدی» افزود: دلیل اینکه تماشاخانه های خصوصی در دهه ۹۰ هجری شمسی دایر شد و گسترش پیدا کرد، همین بود چون کارگردان هایی که امکان اجرا رفتن در سالن های تئاتر دولتی را نمی‌یافتند به سمت تئاتر خصوصی متمایل شدند. به علت اینکه سختگیری های تئاتر دولتی را نداشت و یک کارگردان کار اولی در هر صورت می‌توانست در آن سالن ها اجرا برود چون رقم کرایه سالن تئاتر را پرداخت می‌کرد. ایجاد تئاتر خصوصی شور و اشتیاقی در گروه های نمایشی جوان برای روی صحنه رفتن ایجاد کرد و وقتی بعضی از اهالی تئاتر با این اشتیاق روزافزون روبرو شدند، به فکر تاسیس سالن های تئاتر خصوصی افتادند و تعداد آنها رفته رفته بیشتر شد.

کارگردان نمایش «ورود آقایان ممنوع» سالن های تئاتر خصوصی را اتفاق خوبی دانست و عنوان کرد: من همیشه سالن های تئاتر خصوصی را اتفاق خوبی می‌دانم به شرط اینکه روی آنها نظارت کافی صورت بگیرد و گفته من درباره یک کارگردان کار اولی، به معنی مخالفت با اجرا رفتن آنها نیست بلکه آنها باید بتوانند فرصت اجرا رفتن را داشته باشند. موضوع این است که برخی نمایش های روی صحنه در اندازه ای نیستند که بتوان آنها را تئاتر نامید. سالن های تئاتر خصوصی به روش های مختلف می‌توانند کیفیت اجراها را افزایش بدهند. به طور مثال یک مشاور حاذق در کنار آثار قرار بدهند یا با عقب انداختن زمان اجراها، فرصت بیشتری برای آمادگی بهتر آثار ایجاد کنند یا در طول روند تمرینها، بر گروه های نمایشی نظارت کنند.

تاخیر در شروع اجراها زاییده تئاتر خصوصی

بازیگر نمایش «پایین، گذر سقاخانه» راجع به مشکلاتی که تئاتر خصوصی را تهدید می کند، خاطرنشان کرد: وقتی در یک سالن تئاتر سه اجرا پشت سر هم روی صحنه می‌روند باید برنامه ریزی مناسبی صورت گرفته باشد. در بعضی تماشاخانه های خصوصی، تماشاگران در هر اجرا با تاخیری حداقل ۱۵ دقیقه ای وارد سالن تئاتر می‌شوند که اتفاق ناخوشایندی است. باید قانونی وجود داشته باشد که همه به آن پایبند باشند. اگر نمی‌توانند تماشاگران را در زمان وعده داده شده به سالن تئاتر راه بدهند، باید از تعداد اجراها بکاهند و دو اجرا یا یک اجرا در روز داشته باشند. وقتی تماشاگری که با فضای تئاتر آشنا نیست، این جو را مشاهده می‌کند درباره بقیه نمایش ها هم همین نظر را پیدا می‌کند و تر و خشک با هم می‌سوزند. برای همین اتفاق ها، بخشی از مخاطب های تئاتر در حال از دست رفتن است که آسیب عظیمی به بدنه تئاتر وارد می‌کند.

بازیگر نمایش «سگک» سختگیری در تایید نمایشنامه ها برای اجرا رفتن را مزیت تئاتر دولتی برشمرد و گفت: اینکه نمایشنامه ها را با سختگیری تایید و نمایش ها را با دقت نظر بازبینی می‌کنند، باعث می‌شود گروه های نمایشی بیشتر تلاش کنند تا نمایشی در شان و شخصیت مخاطب روی صحنه ببرند. تماشاخانه های دولتی رفتار قانونمندارانه تری نسبت به تئاتر خصوصی دارند و گروه های نمایشی با عبور کردن از معیارهای مشخصی می‌توانند اجرا ببرند. چهارچوب اجرایی که در تئاتر دولتی وجود دارد، مهمترین مزیت آن است.

نویسنده نمایش «نسیان» ادامه داد: این اتفاقی است که در تماشاخانه های خصوصی نمی‌افتد و فقط بر مبنای خالی بودن سالن تئاتر برای اجرا به کارگردان ها وقت اجرا می‌دهند بدون اینکه نظارت کیفی بر آثار داشته باشند. آنها پس از قطعی شدن رزرو زمان اجرا، خودشان را کنار می‌کشند و بقیه روند اجرا رفتن به تعامل آن گروه با اداره کل هنرهای نمایشی برمی‌گردد در صورتی که تماشاخانه های خصوصی باید صددرصد نمایشنامه ها را بخوانند؛ گرچه اگر به خودشان بگویی آنها خواهند گفت که چنین می‌کنند ولی این حرف گزافی است چون اگر واقعیت داشت، بسیاری از این آثار بی کیفیت روی صحنه نمی‌رفتند. کارگردان های کار اولی باید بر مبنای چهارچوب مشخصی فعالیت کنند و نه اینکه یک نمایشنامه انتخاب کنند، با هر کیفیتی اجرا بروند و توهم کارگردان بودن داشته باشند.

تئاتر دولتی محدودیت دارد

کارگردان نمایش «نظام آباد» راجع به محدودیت های موجود در تئاتر دولتی و خصوصی گفت: تئاتر دولتی محدودیت دارد و نمی توان هر نوع نمایشی را در آنجا اجرا برد. در صورتی که در تئاتر خصوصی، گروه های نمایشی فراغ بال بیشتری دارند و برخی نمایشنامه ها که امکان اجرا رفتن در تماشاخانه های دولتی را ندارد، به راحتی در این سالن ها روی صحنه می‌روند.

بازیگر نمایش «عبدل میمون لات پا کوتاه» بر تفاوت ممیزی ها در تئاتر دولتی و خصوصی صحه گذاشت و اظهار کرد: در تئاتر دولتی، ممیزی ها سختگیرانه تر است زیرا چشم های بیشتری حرکت های آنها را زیر نظر دارند که این اجرا بردن در آن سالن ها را سخت تر می‌کند.

نویسنده نمایش «تا باران چند پاییز مانده» به ارجح بودن تئاتر دولتی بر تئاتر خصوصی اشاره و اذعان کرد: از نظر من، تئاتر دولتی بر تئاتر خصوصی ارجح است چون بخشی از هنرمندانی که در تماشاخانه های دولتی اجرا می‌روند واقعا سختی هایی را به جان می‌خرند به طوری که می‌توان گفت آنها جلیقه ضدگلوله ای به تن می‌کنند و به استقبال خطر می‌روند.

همراهی با تبلیغات در همه تماشاخانه ها

نویسنده نمایش «به خواهرم نگو» درباره همراهی تماشاخانه های دولتی و خصوصی در تبلیغات نمایش ها گفت: در حال حاضر، همه تماشاخانه ها یک صفحه رسمی اینستاگرام دارند و نمایش های روی صحنه در هر سالن تئاتر را تبلیغ می‌کنند و گاهی پیامک های تبلیغاتی به مخاطبان می‌فرستند در نتیجه، از لحاظ همراهی در تبلیغات نمایش ها تفاوتی بین تئاتر خصوصی و دولتی وجود ندارد.

بازیگر فیلم سینمایی «شهربانو» درباره برنامه های آتی اش متذکر شد: در نظر دارم با مهیا شدن شرایط، نمایشی به نویسندگی حمیدرضا آذرنگ را اجرا ببرم هرچند تاریخ دقیقی مشخص نیست؛ از آنجا که خسته هستم چون انگار تماشاگران به علت کرونا و مشکلاتی که متعاقب آن به وجود آمد با تئاتر قهر کرده‌اند. من در هر سال یک تئاتر را کارگردانی می‌کنم ولی چون کرونا باعث شد مدتی از صحنه دور باشم، ممکن است سنت شکنی کنم.

عرفان پورمحمدی در سخنان پایانی عنوان کرد: امیدوارم روزی برسد که مدیران فرهنگی و هنری نمایش ها را از نزدیک تماشا کنند چون حمایت آنها باعث ایجاد انگیزه در هنرمندان جوان می‌شود. حتی خودشان نتوانستند بیایند، معاون هایشان را بفرستند تا این حمایت صورت بگیرد.

نمایش «بغل» نوشته کهبد تاراج و به کارگردانی عرفان پورمحمدی و با بازی محمدرضا هلال زاده، محمدرضا ایمانیان، لبخند بدیعی، رضا بهرامی، علیرضا درویش و محمد قاسمی، از ۳۰ مرداد ماه تا ۱۱ شهریور ماه ۱۴۰۱، ساعت ۱۸ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود.

فرزاد جمشیددانایی

بیشتر بخوانید

کیانوش ایازی: تبدیل تماشاخانه به بنگاه آسیب بخش خصوصی است/ سلبریتی را محور کرده‌اند

انتهای پیام/