امید بنکدار کارگردان و فیلمنامه‌نویس در گفت‌‌وگو با خبرنگار سینمایی صبا درباره همراهی همیشگی مرتضی پورصمدی با سینمای مستند و داستانی بیان کرد: شناخت من از آقای پورصمدی به قریب به سه دهه پیش برمی‌گردد؛ من دستیار بودم و در پروژه مجموعه تلویزیونی «غبار نور» به کارگردانی آقای محمدرضا اصلانی افتخار همکاری، آشنایی و بعد از آن دوستی با ایشان را پیدا کردم. حالا که فکر می‌کنم آن زمان از امروز من جوان‌تر بود اما یک پختگی و عمق منحصر به فردی در منش، کلام و رفتارش بود که روی همه همکاران و اطرافیانش تاثیر می‌گذاشت.

وی ادامه داد: سینمای محبوبش سینمای مستند بود و مجموعه درخشان عکس‌هایش از عشایر ایران حاصل یک عمر کار پرزحمت و کم درآمد در سینمای مستند است. کارگردان‌هایی که با او همکاری داشتند کم کم از او برای فیلمبرداری آثار داستانی دعوت به همکاری کردند و او به تدریج توانایی‌هایش را در این عرصه به نمایش گذاشت. سرعت عمل، تسلطش بر کنترل دوربین روی دست و نگاه تیز و دقیقش به یاری‌اش آمد تا از مهارت‌هایی که سال‌ها در مستند کسب کرده است، این بار در سینمای داستانی بهره بگیرد. اگر با او یک بار همکاری می‌کردید، چنان دچارش می‌شدید که سخت بود بتوانید هنگام انتخاب عوامل در پروژه‌های بعدی، به مدیر فیلمبرداری دیگری حتی در سطح بین‌المللی فکر کنید و این به معنی سال‌ها همراهی و همکاری در پروژه‌های مختلف است.

این کارگردان که در چند پروژه با مرحوم پورصمدی همکاری داشته است، درباره ویژگی‌های بارز کارهای او توضیح داد: صبوری و متانت و آرامش در عین حال طنازی و شوخ طبعی، حمایت از گروه دستیاران جوان و تربیت نسل تازه‌ای از بچه‌های مستعد در گروه فیلمبرداری، وسواس و دقت روی نور و قاب‌بندی، پرهیز از اصرار روی سبک و سلیقه شخصی و انعطاف کامل برای به تصویر کشیدن گرافیک بصری مد نظر کارگردان در هر پروژه، تسلط در مدیریت بحران‌های میان گروهی هنگام بروز مشکلات مختلف در پروژه‌ها و از همه مهم‌تر شرافت انسانی ویژگی‌های بارز مرتضی پورصمدی نازنین بود.

امید بنکدار در پایان درباره یک خاطره یا ویژگی خاص که از مرتضی پورصمدی در ذهن داشته باشد، گفت: انتخاب کردن یک خاطره از میان هزاران برای بازگو کردن کار من نیست. علاوه بر این که فکر می‌کنم خاطره محصول وقوع یک حادثه یا تجربه مشترک و چیزی میان ۲ یا چند نفر است که بازگویی‌اش برای دیگران آن تجربه و حس و حال را منتقل نمی‌کند. تصور می‌کنم به جای گفتن از این که مرتضی پورصمدی در فلان روز از فیلمبرداری فلان پروژه چه گفت یا چه کرد، بهتر است به هزاران دقیقه تصاویر بی‌نظیر و درخشانی که در سینمای مستند و داستان خلق کرده است، نگاه کنیم. کارنامه او مانند هر کس دیگر گویای عملکرد، منش و نگاه او به جهان هستی است. پورصمدی به شان انسانی احترام می‌گذاشت؛ انسان به معنای عام کلام. برای او یک بانوی سالمند هنرور در یک فیلم داستانی با یک پسر بچه خراسانی در یک فیلم مستند و یک ستاره در پیش‌زمینه نمایی از یک فیلم داستانی تفاوتی نداشت، او در هر نما برای زیبایی آنچه انسان نامیده شده است، تمام قد می‌ایستاد تا یک بار دیگر تصویر درخشانی از انسان و انسانیت برای ما انسان‌ها خلق کند.

مراسم «دیدار دوباره با مرتضی پورصمدی» در هفدهمین جشنواره سینمای مستند ایران «سینماحقیقت» برگزار و در این مراسم از یک عمر فعالیت هنری این فیلمبردار و عکاس فقید سینما و تلویزیون ایران تجلیل می‌شود.