حسن توکل‌نیا در گفت‌وگو با خبرنگار سینما صبا با بیان اینکه از ساخت آخرین فیلم سینمایی او پنج سال زمان می‌گذرد، گفت: آخرین فیلمی که تهیه آن را بر عهده داشتم «چند می‌گیری گریه کنی ۲» است. البته این فیلم نیز بعد از پنج سال بیکاری تولید شده بود. دلیل کم‌کاری تهیه‌کننده‌هایی نظیر من در سینما بالا رفتن هزینه‌های تولید است. در حقیقت باید گفت هزینه‌های تولید یک فیلم سینمایی معمولی در زمان حال ۱۰ الی ۱۲ میلیارد تومان است.

وی افزود: قبل از اینکه شرایط تولید، تا به این اندازه دشوار شود تهیه‌کننده‌هایی نظیر من مرتب فیلم تولید می‌کردند اما دیگر وضعیت مساعد نیست. مشکل دیگر این است که رانت بر سینمای ایران حاکم شده و تنها عده‌ای قادرند فیلم جلوی دوربین برند. این وضعیت در پلتفرم‌ها نیز وجود دارد. یعنی سرمایه‌ها تنها بین عده‌ای خاص تقسیم شده است.

این تهیه‌کننده ادامه داد: یکی از مشکلات حاکم بر سینمای ایران دریافت پروانه نمایش است. در سال ۹۱ من در فیلم «جابجا» برای یک اثر ۹۰ دقیقه‌ای ۳۶ اصلاحیه دریافت کردم. این فیلم با مساعدت آقای شمقدری روی پرده رفت و بدون هیچ حاشیه‌ای پخش شد. این برخوردها نشان می‌دهد در سینمای ما مسائل جناحی حرف اول را می‌زند.

توکل‌نیا درباره شرایط کار کردن در تلویزیون چنین توضیح داد: سال ۸۵ فیلمی برای تلویزیون تهیه کردم اما بعد از آن کار نیز باز شرایطی پیش نیامد تا تهیه آثار بعدی را انجام دهم چون در آن حوزه نیز رانت حرف اول را می‌زد.

این سینماگر درباره برخی آثار طنز سخیف بیان کرد: فیلم طنز می‌تواند در عین سرگرم کننده بودن مفاهیم ارزشمند اخلاقی نیز داشته باشد. برای مثال در فیلم «چند می‌گیری گریه کنی» این نکات وجود داشت اما در کمال تعجب سه مورد اصلاحیه برای این فیلم تعیین شد در‌حالی‌که برخی آثار با تصاویر و کلام بسیار سخیف فرصت نمایش پیدا می‌کنند. این امر نشان از رانتی دارد که روی آن تاکید دارم. تبعیض‌های موجود حتی در اعطای وام‌ها نیز دیده می‌شود. من برای فیلم «کاغذ بی‌خط» یک وام بسیار معمولی دریافت کردم در حالیکه برای عده‌ای دیگر وضعیت کاملاً متفاوت بود.

او تاکید کرد: افرادی نظیر من عاشق سینما هستند و هیچگاه این عشق آنها فروکش نخواهد کرد اما این نکته هیچگاه مورد نظر مدیران سینمایی قرار نمی‌گیرد وگرنه از بخش خصوصی حمایت کرده تا آنها نیز بتوانند وارد چرخه تولید شوند.

توکل‌نیا در پایان اظهار کرد: اگر وضعیت حاکم بر سینما به همین نحو پیش رود دیگر بخش خصوصی قادر به فعالیت نخواهد بود و تنها سینمای دولتی اجازه فعالیت خواهد داشت؛ سینمایی که تجربه نشان داده هیچ‌گاه به رونق ختم نخواهد شد.