آرش عباسی مدیر ارتباطات و اطلاع رسانی سی ‌و ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا درباره اجرای طرح فروش بلیت در این دوره از جشنواره و ارزیابی از اجرای آن گفت: این سومین جشنواره‌ای است که در خدمت فیلم کوتاه هستم و از همان دوره اول هم این نگاه را داشتم که فیلم ها نباید رایگان عرضه شوند، اما در آن موقع اصرارم راه به جایی نمی‌برد ولی امسال خوشبختانه این اتفاق افتاد.

وی ادامه داد: اصولا با نگاه حقیرانه نسبت به هر چیزی در عالم هنر مخالف هستم. در حال حاضر هم با توجه به بلیت فروشی با بخشی از آن مخالف هستم و آن قیمت اندک بلیت‌ها است. باید بپذیریم که دیگر دوره اینکه چیزی رایگان باشد گذشته است.

چرا باید اثر هنری را رایگان عرضه کرد؟

مدیر ارتباطات و اطلاع رسانی سی ‌و ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران بیان کرد: انتقادهای بسیاری وجود دارد اما نگاه من واقع‌بینانه است و به شرایط روز کشور، مسایل قتصادی و… نگاه می‌کنم. به طور میانگین خانواده‌ای پنج نفره در یک شب برای رستوران رفتن نزدیک به چهارصد هزارتومان هزینه می‌کنند و بخشی از خانواده‌هایی که در تهران هستند این توانایی را دارند حال چطور ممکن است اثر هنری را رایگان یا با قیمت بسیار نازل ارایه بدهیم؟ هرچیزی برای خود ارزشی دارد  و اثر هنری از جمله فیلم کوتاه هم از این ارزش برخوردار است.

عباسی توضیح داد: در نشست خبری هم بحثی را مطرح کردم که متاسفانه کسی دوست نداشت آن را بشنود. ما فکر می‌کنیم چون در سیستمی کار می‌کنیم که بالای سر ما دولت است و زیرمجموعه آن هستیم باید پشت شعارِ برای مردم کار کردن پنهان شویم در صورتی که این نگاه خطرناکی است که می تواند هر دولتی را نابود کند.

وی با اشاره به اینکه برداشت درستی از صحبت‌هایش در نشست خبری اتفاق نیفتاد، تضریح کرد: حرف من این بود که هنر ارزشمند است و ما نمی‌توانیم با آن انقدر دم دستی برخورد کنیم. خوشحالم که بلیت فروشی اتفاق افتاده هر چند با مبلغ ۵هزارتومان آن مخالفم و همچنان تاکید می‌کنم که فیلم کوتاه قرار نیست برای مخاطبی که صرفا برای تفریح آمده است رایگان نمایش داده شود تا بگوییم سالن ها پر بوده است.

مشکل آنها با نظم است؟

عباسی درباره برخی حمله هایی که از سوی تعدادی از رسانه ها اتفاق افتاده است، گفت: برخی از رسانه ها از جمله آنهایی که اصلا اسمشان را هم نشنیده‌ بودم به ما حمله کردند. تنها ایراد سالن‌های پُر ما این است که نظم دارد؟ گاردی که جامعه در قبال نظم دارد شگفت‌آور است و همین نکته هست که نمود‌های مختلفی در ترافیک و آلودگی و… پیدا می‌کند. جشنواره فیلم کوتاه تهران امسال یکی از درخشان‌ترین سال‌های حیاتش را طی می‌کند و برای اولین بار دارد نظم را به خودش می‌بیند. متاسفانه تفکر بسیار پوسیده‌ای وجود داره و آن هم شیفتگی به شلوغی و ازدحام است و این مساله برایشان فخر به حساب می‌آید.

مشکلی به نام فقدان کاخ جشنواره

مدیر ارتباطات و اطلاع رسانی سی ‌و ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران درباره مکان برپایی جشنواره هم بیان کرد: ما کمبود مکان و امکانات داریم. پردیس سینمایی ملت، کورش، مگامال و… برای جشنواره‌ها ساخته نشده‌اند. در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که فقدان آمار و ارقام در آن بیداد می‌کند. اگر یک سیستمی وجود داشته باشد و هزینه‌های هر ساله برای برگزاری جشنواره را جمع کند تازه متوجه فاجعه می‌شوند. ما هنوز نتوانستیم یک محل یا کاخ جشنواره داشته باشیم. جشنواره ونیز در وسط شهر ونیز نیست و در یک جزیره‌ای به اسم لیدو برگزار می‌شود که برای رفتن به آنجا باید قایق مسافربری بگیرید و به آن مکان بروید و در آنجا با آرامش جشنواره را برگزار می کنند. ولی ما نیمی از عمرمان در ترافیک و برای پیدا کردن جای پارک می‌گذرد.

وی ادامه داد: سوال من این است که چرا نمی‌شود این جشنواره ها را در یک محل بسیار شیک و توریستی برگزار کرد؟ اگر ما یک شهرک تئاتری و سینمایی داشته باشیم جشنواره تئاتر را به جای اینکه در سالن‌هایی برگزار کنیم که آدم‌ها در آن زیر دست و پا له می‌شوند در آن مکان برگزار می‌کنیم.

از دوران مردم را در صف نگه داشتن سال ها گذشته است

عباسی با اشاره به نبود برنامه ریزی در بخش های فرهنگی ادامه داد: بخش فرهنگی ما فقط برگزارکننده است و برنامه ریز نیست چون همه چیز کشور سیاست زده است و به دولت‌ها بستگی دارد و عمر دولت‌ها در خوشبینانه ترین حالت ۸ سال است. همین اتفاق بلیت فروشی را که امسال ایجاد کردیم در نظر بگیرید، کافی است سال آینده گروهی دیگر سر کار بیایند و عاشق ازدحام باشند و این به معنی هدر رفتن تمام تلاش سه ساله ما خواهد بود. باید بپذیریم که از روزگاری که مردم را در صف‌ها معطل کنیم بیش از سی سال گذشته است پس چرا باید هنوز با سیستم صفی جشنواره‌ها را برگزار کنیم و از آن عکس بگیریم و به نفع خودمان استفاده کنیم؟ تمام خستگی ما در این مدت یک طرف اما وقتی می‌بینیم که برخی از رسانه‌ها از جمله آن چهار رسانه نظم را به عنوان نقطه ضعف جشنواره اسم می‌برند دل شکسته و ناامید می‌شوم. کسانی که باج می‌خواهند طبیعتا تخریب می‌کنند و اتفاقات خوب را هم کنار می‌گذارند.

این نویسنده و کارگردان تئاتر درباره تعداد محدود بلیت برای اهالی رسانه نیز توضیح داد: سال گذشته یک سینمای کوچک با ظرفیت سی و پنج نفر برای اهالی مطبوعات گذاشتیم و طبیعتا همه فیلم‌ها را هم نمی‌شد در آن پخش کرد اما از آن استقبال نشد. بیش از ۲۲۰ خبرنگار داریم که برایشان کارت صادر شده و به آنها سرویس می‌دهیم. در هر سانس برای داستانی‌ها ۱۵ بلیت و برای بخش‌های دیگر ۱۰ بلیت در نظر گرفته شده است. در سه سانس چهار سالن ۱۵۰ بلیت برای خبرنگاران داریم به اضافه اینکه سانس ۱۲٫۳۰ را هم اضافه کردیم یعنی سرجمع حدود ۲۰۰ بلیت برای خبرنگاران داریم. سوای اینکه گاهی از هرجای دیگری که بلیت وجود داشته گرفته و به خبرنگاران داده‌ایم.

وی ادامه داد: این را قبول دارم که ممکن است کسی سانسی را از دست بدهد اما حساب کنید سالن دویست ظرفیت دارد و فقط دویست خبرنگار هست و ما مجبور هستیم به فیلمسازها و مهمانان هم فکر کنیم و سهمیه محدودی داشته باشیم.

مدیر روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران درباره نشستن تماشاگران روی پله که هنوز دیده می شود، گفت: اینکه به دلیل شرایط نامناسب ردیف‌های پایین روی پله‌ها می‌نشینند بحث استاندارد بودن یا نبودن سالن مطرح است. در ضمن باید بپذیریم که اینجا سالن سینماست و استاندارهای سالن سینما و مخاطبان خود را دارد اما اینکه تماشاگری بخواهد از دورتر فیلم را ببیند سلیقه‌ای است و باید جلویش گرفته شود.

این نویسنده و کارگردان در پایان بیان کرد: امیدوارم مطبوعات ما با فیلم کوتاه مهربان‌تر باشند. صادقانه می‌گویم در بسیاری از موارد این مهربانی را نمی‌بینم. بعضی از رسانه‌ها خیلی خوب و دغدغه‌مند کار می‌کنند و بعضی رسانه‌ها دنبال باج گیری از فیلم کوتاه هستند که خیلی کار غیراخلاقی است و اگر تیترهای این چند روز گذشته را ببینید متوجه می‌شوید که باج خواهی معنی‌اش چیست.

محمد زکی زاده

انتهای پیام