به گزارش خبرگزاری صبا، امیر مهدوی منتقد سینما در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری صبا قرار داده است، با نگاهی به فیلم «تعارض» ساخته محمدرضا لطفی به نقد و بررسی آن پرداخته است.

مهدوی نوشته است: «تعارض یک ایده بسیار جذاب دارد. اینکه شخصی درگیر دوربین های مداربسته شده است و مدام به این فکر می کند که پشت این دوربین ها چه کسی قرار گرفته است. فیلم با این ایده بسیار جذاب به یک نقطه طلایی می رسد. اینکه کاراکتر اصلی فیلم، در روند داستان حدس می زند که پشت تمام این دوربین هایی که نظاره گر او هستند و مخصوصا در شرکت محل کارش او را کنترل می کنند، توسط یک زن رصد می شود.

این ایده و سوژه به تنهایی یک کانسپت درخشان است، اما برای یک فیلم کوتاه، حال این تصمیم فیلمساز و نویسنده است که از اینجا به بعد چه بعدی به داستان بدهد و لطفی تصمیم می گیرد تا وارد یک سایکو درام شود. انتخابی که اتفاقا تصمیم هوشمندانه ای است برای فرار از تکرار این موقعیت درخشان و فکر می کنم همین که نویسنده و کارگردان شیفته این ایده جذاب نشده که آن را تا آخر با تکرار این موقعیت ها به خورد تماشاگر بدهد، نشان از هوشمندی است. هرچند که قطعا این ورود به یک سایکو درام بیشتر نشان دادن وجوه بیمار روانی بودن شخصیت اصلی می تواند یک ریسک برای سازنده باشد و مخاطب دوست داشته باشد تا همان جریان را پیش ببرد، اما ورود به فضایی دیگر که در آن از روایت غیر خطی، کارگردانی، موسیقی، تدوین و تصویر نامتعارفی هم کمک گرفته است، عامل هوشمندی فیلمساز است.

هرچند مقوله دوربین های مداربسته و حس نظاره گر بودن آنها تا انتها پیش می رود و تمام تصاویر فیلم از دریچه همین دوربین ها برای مخاطب روایت می شود، اما با ورود زن به داستان و فضای عاشقانه گویی که شخصیت اصلی دیگر بی خیال این نظارت شده است و شاید هم اصلا آن را فراموش کرده باشد، اما مخاطب همچنان از همان دریچه فیلم را دنبال می کند و این همان اتفاقی است که در ابتدای یادداشت به آن اشاره کردم که فیلمساز تا انتها با آن ایده درگیری با دوربین های مداربسته جلو نمی رود.

تعارض با کاراکتر شروع می شود. پیش از آن که ما حتی هنوز تصویری ببینیم صدای کاراکتر فیلم در سیاهی شنیده می شود که خود را معرفی می کند و بعد از آن چهره شخصیت رو به دوربین و به شکل سوبژکتیو نمایان می شود و سپس زاویه و دریچه نگاه تماشاگر همراه با کاراکتر به دوربین های مداربسته هدایت می شود و آن ایده ای که گفته شد استارت زده می شود. اما از جایی که زنی وارد قصه فیلم می شود، رضا تمدن شخصیت اصلی فیلم بی خیال دوربین ها می شود و تمام فکرش معشوقش می شود، اما مخاطب همچنان در همان زاویه دوربین های مداربسته است. چیزی که شاید بعضی از مخاطبان آن را دوست نداشته باشند، اما رضا تمدن مخاطب را قال می گذارد و همین موقعیت به نظرم یک حرکت جسورانه در فیلمسازی است.»

انتهای پیام/