جعفر نجیبی در گفتگو با خبرنگار تجسمی صبا درباره شاخصه‌هایی که برای ساخت سردیس مرتضی سهرابی استاد مهندسی شیمی و چهره ماندگار رشته مهندسی شیمی در سومین سمپوزیوم مجسمه‌سازی مفاخر به کار گرفته است، گفت: دو ماکت از سردیس مرتضی سهرابی ساختم که اولین ماکت بر مبنای ژولیدگی و درگیری ایشان با کار و دومین ماکت نشان‌دهنده شخصیت مرتب و پرسنلی ایشان است.

وی با اشاره به اینکه این طرح ها را براساس عکس‌هایی که از سنین متفاوت این فرد به او داده شده بود، زده است بیان کرد: عکس‌هایی که به من داده شد ایشان را در حال کنفرانس نشان می‌دهد و یا عکس‌های پرسنلی از ایشان است. همچنین عکس های سنین مختلف با هم تفاوت داشتند و این مساله قدری کار را سخت می‌کرد.

این مجسمه‌ساز درباره شناخت و تحقیق قبلی برای ساخت سردیس بیان کرد: این مساله مهم است که وقتی مجسمه‌ساز می‌خواهد سردیس هنرمند یا شخص بزرگی را بسازد، پیش از آن درباره زندگی او تحقیق کند.

وی با اشاره  به شکل برگزاری سمپوزیوم‌ها گفت: زمان برگزاری سمپوزیوم‌ها در حالت عادی ۱۰ تا ۲۰ روز است که در آن بیشتر بر شباهت فرد با سردیس تاکید می‌شود اما در این سمپوزیوم به دلیل بیماری کرونا مهلت ساخت سردیس‌ها به یک ماه و نیم تا دو ماه افزایش پیدا کرده است.

نجیبی درباره تاثیر مجازی برگزار شدن این سمپوزیوم بر روند کار گفت: در سمپوزیوم هنرمندان باید در کنار هم باشد تا از تجربیات یکدیگر استفاده کنند. اینکه هنرمندان در کارگاه خود تنها به ساخت یک سردیس بپردازند که فقط با صاحب آن شباهت ظاهری داشته باشد، سمپوزویوم نیست. سمپوزیوم اجتماع هنرمندانی است که در کنار هم کار و هنرمندان جوان‌تر از تجربیات پیشکسوتان استفاده می‌کنند. در این دوره از سمپوزیوم هنرمندان به صورت مجازی در ارتباط بوده‌اند به این شکل از مراحل کار عکس‌هایی را ارسال کردیم اما نمی‌دانم آیا این عکس‌ها در اختیار همه قرار گرفته است یا خیر. نکته دیگر آن است که در این شیوه ارتباط نحوه ساخت مجسمه و شیوه‌های آن منتقل نمی‌شود.

این مجسمه‌ساز با یادآوری این نکته که مجسمه‌سازان قبل از ساخت مجسمه سعی در شناخت صاحب آن دارند، گفت: این امر موجب می‌شود هنرمندان حس فرد را درک و این حس را به مجسمه منتقل کنند که در نتیجه نهایی کار تاثیرگذار است. دومین ثمره این امر احساس خود هنرمند است که در این ارتباط‌گیری به صاحب مجسمه نزدیک می‎شود و روی نتیجه کار تاثیر می‌گذارد.

نجیبی درباره شباهت نداشتن برخی سردیس‌ها با صاحبان آن مطرح کرد: پرتره‌سازی نیازمند تجربه و تخصص است. وقتی ساخت سردیس‌ها به هنرمندان جوان‌تر با تجربه کمتر سپرده می‌شود، مسلم است که کار شباهت چندانی با صاحب اثر پیدا نمی‌کند اما باید فضایی برای هنرمندان جوان‌تر فراهم شود تا تجربه کسب کنند که در این رابطه سمپوزیوم‌هایی که برگزار می‌شود، بسیار موثر هستند ولی باید در این سمپوزیوم‌ها از هنرمندان باتجربه هم دعوت شود و آن‌ها در این زمینه به هنرمندان جوان‌تر کمک کنند.

او ادامه داد: در برخی سمپوزیوم‌ها به هنرمند عکسی داده می‌شود تا بر اساس آن مجسمه‌ای را بسازد اما خود تصویر با صاحب آن بسیار متفاوت است که خروجی کار را مورد انتقاد قرار می دهد ولی با کمک پیشکسوتان و دبیر سمپوزیوم‌ که باید فرد باتجربه ای باشد می‌توان هنرمندان جوان‌تر را راهنمایی کرد. مخاطبان نیز حق دارند نسبت به این موضوع انتقاد کنند زیرا برخی از مجسمه‌ها به جای اینکه باعث زیباتر شدن شهر بشوند، شهر را زشت‌تر می‌کنند.

نجیبی در پایان گفت: درباره ساخت مجسمه‌ها و سردیس افراد بهتر است نشست‌هایی برگزار شود که در آن استادان حاذق در این رشته راهکارهایی را برای جلوگیری از اتفاقات ناخوشایند بسنجند. نکته دیگر این است که تفاوتی بین استاد و شاگرد برقرار شود تا شاگردان هم امکان رشد داشته باشند.

سومین سمپوزیوم مجسمه‌سازی مفاخر ایران با موضوع دانشمندان کشور، این روزها با حضور ۲۱ هنرمند مجسمه‌ساز به شکل آنلاین در حال برگزاری است.

مائده غلامی

انتهای پیام/

بیشتر بخوانید

سردیس پدر واکسن‌سازی ایران را ساختم/ در طول تحقیق علاقه‌ام به این فرد افزون شد

ساخت سردیس دکتر علی کاوه با مطالعه درباره وی/ سمپوزیوم مجازی هم مزایایی دارد

تلاشگری را ویژگی بارز دکتر بابا مخیر یافتم/ نمی‌شود سردیس دقیقا شبیه شخص باشد