به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، سحر عصرآزاد منتقد سینما در یادداشتی به تحلیل فیلم سینمایی «شیرجه بزرگ» ساخته کریم لک‌زاده پرداخت. این فیلم سینمایی که متقاضی حضور در سی و نهمین جشنواره ملی فیلم فجر بود از این رقابت حذف شد تا کمتر اثر مستقل و هنری در این رویداد حضور داشته باشد.

سحر عصرآزاد در این یادداشت آورده است: «شیرجه بزرگ» فیلمی بدیع در سینمای تک ژانری ایران است که تلاش می‌کند پیشنهادی جدید به مخاطب خود برای یک همراهی و تجربه متفاوت بدهد.

نخستین فیلم بلند سینمایی کریم لک‌زاده پس از «قیچی» و «کله سرخ»؛ که به دلیل ویدیویی بودن در کارنامه سینمایی او محسوب نمی‌شوند! بر اساس فیلمنامه‌ای به قلم خودش ساخته شده که به سفر تمثیلی زنی برای یافتن گمشده‌اش می‌پردازد.

لک‌زاده که به تداخل جهان رئال و سوررئال ذهن بر بستر درام‌ها‌ی مختلف دلبستگی خاصی دارد، در «شیرجه بزرگ» طراحی ویژه‌ای برای مسیر حرکت داستان خود دارد. فیلم در جهان رئال آغاز می‌شود و کاراکتر محوری خود؛ مریم را در محیط کار و روابط جهان واقعی ترسیم می‌کند.

اما در ادامه با جستجوی زن برای یافتن گمشده‌اش به تدریج نشانه‌ها و کدهای جهان سوررئال وارد کار شده و این سفر تمثیلی را رنگی از ذهنیت و تخیل می‌زنند تا جایی که تنها قهرمان فیلم می‌ماند و جهان سوررئال و تخیل محض که در صحنه فینال انتظار مریم را می‌کشد تا خود را به ناممکنی آن بسپارد.

با تکیه بر الگوی آشنای سفر که منزلگاه‌هایی برای مواجهه قهرمان با جلوه‌هایی جدید و متفاوت از زندگی را فراهم می‌کند، اینجا هم قصه‌ها و کاراکترهایی فرعی که برای این سفر پر پیچ و خم و البته طولانی طراحی شده‌اند، در خدمت هدف‌گذاری اولیه و حرکت به سوی جهان ذهنی و خودشناسی ضمنی مریم حرکت می‌کنند.

چه بسا اگر فیلمساز با ایجاز و تلخیص بیشتر فیلم را مورد بازنگری قرار می‌داد و منزلگاه‌ها و کاراکترهای فرعی را محدودتر کرده و دست به انتخاب بین آن‌ها می‌زد، می‌توانست روندی پویاتر با ریتمی پرشتاب‌تر به کار بدهد. بخصوص که این ریتم و پویایی منجر به خوانشی ملموس از سوررئال با تکیه بر الگوی جستجوگری می‌شد که تامل برانگیزتر بود.

سونیا سنجری بازیگر جوانی است که در فیلم‌های کوتاه و تجربی متعددی خوش درخشیده و حسرت تماشای او در نقش محوری یک فیلم بلند سینمایی همواره با من بود.

این جای خالی با حضور او در نقش محوری فیلم «شیرجه بزرگ» پاسخ گرفت. او در نقش زن محوری بدون اغراق و درشت نمایی؛ حرکت ظریف جهان فیلم از رئالیسم به سورئالیسم را با بازی یکدست و روان خود ملموس و باورپذیر کرده و از خود شمایلی چندوجهی به جای می‌گذارد.»

انتهای پیام/