احسان رافتی داریان عکاس و کارگردان مستند «فقط پنج گرم» که در بخش غیررقابتی کرونا در پانزدهمین جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت حضور داشت در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا درباره ایده ساخت این مستند توضیح داد: روزهای اولی که اعلام کردند ویروس کرونا وارد ایران شده است، با توجه به شرایط موجود سر دوراهی بودم که چه کار کنم؛ داخل خانه قرنطینه شوم یا وارد جامعه شوم و این روزها را ثبت کنم؟‌ در نهایت با خودم فکر کردم اکنون یک اتفاق جهانی در حال رخ دادن است و این روزها جزئی از تاریخ این کشور است. در ابتدا از ضدعفونی شهرها عکاسی و ویدیوهایی ضبط و منتشر کردم که احساس می‌کردم نشان دادن این تصاویر کمی مردم نگران را آرام می‌کند.

او ادامه داد: در آن زمان مدام سوالاتی شنیده می‌شد که تکلیف زباله‌های بیمارستانی چه می‌شود؟‌ یا فوتی‌های ناشی از کرونا را چگونه دفن می‌کنند؟ شایعه شده بود که آن‌ها را آتش می‌زنند یا چاله‌های بزرگ می‌کَنند و جنازه‌ها را آنجا دفن‌ می‌کنند و مصادیق مختلف. من هم باتوجه به جو موجود وارد ماجرا شدم و سعی کردم ویدیویی از روند تطهیر و تدفین فوت‌شدگان کرونا در شهر تهران بسازم. همزمان هم فتوا صادر شد که غسل و کفن این مرده‌ها مشکلی ندارد و باید انجام شود. با روابط عمومی بهشت زهرا هماهنگ کردم و بعد از تلاش فراوان اجازه دادند وارد بهشت زهرا شوم و عکس و فیلم بگیرم.

این مستندساز اظهار کرد: بعد از اتمام آن پروژه چند اسپانسر و تهیه ‌کننده با من‌ تماس گرفتند که تمایل داشتند این‌ موضوع را به صورت مستند تولید کنند و مرا به دلیل تجربه‌ای که قبلا در این فضا داشتم، انتخاب کرده بودند. درنتیجه ما با سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران قرارداد بستیم و این‌ مستند را سینمایی کردیم که روایتی دارد از روند ورود کرونا به ایران و اتفاقات ناشی از آن و در پایان ما وارد بهشت زهرا می‌شویم و مراسم تطهیر و خاکسپاری یک فوت‌شده کرونایی را روایت می‌کنیم. این فیلم‌ ۷۰ دقیقه بود که برای این جشنواره آن را کوتاه و در حدود ۲۰ دقیقه ارایه کردیم اما حتما در آینده با نسخه کامل آن کارهایی انجام می‌دهم.

کارگردان فیلم کوتاه «به مجلس ختم پدرم خوش آمدید» گفت: «فقط پنج گرم» فیلم تلخی‌ست زیرا روایتگر زمانی‌ست که روزی ۶۰۰ کشته داشتیم و در این میان برخی افراد خانواده‌های خود را از دست دادند و مطمئنا با دیدن این صحنه‌ها بسیار ناراحت می‌شوند و من از آن‌ها معذرت می‌خواهم اما باید این تصاویر را ثبت می‌کردم.

این عکاس ادامه داد: ساخت این مستند حدود یک سال به طول انجامید یعنی از فروردین تا اسفند ۹۹٫ تصاویر ابتدایی فیلم را که می‌بینیم همه افراد با لباس مخصوص در حال فعالیت هستند و وقتی قبرها را می‌کنند کلی آهک می‌ریزند و بعد جنازه را دفن می‌کنند اما جلوتر که می‌رویم و پزشکان اعلام می‌کنند که ویروس کرونا از طریق مرده منتقل نمی‌شود، در فیلم هم مشخص است که افراد ازجمله خودم با لباس‌های معمولی مشغول فعالیت هستیم. فکر می‌کنم در این مدت هرچقدر آگاهی و شناخت ما نسبت به این ویروس بیشتر شد، ترسمان ریخت.

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش با اشاره به اینکه در جشنواره‌ها معمولا موضوعات اجتماعی تلخ بیشتر دیده می‌شوند، درباره مستند طنز جدید خود تشریح کرد: ۱۳ سال است روی مستندی کار می‌کنم از افرادی که من را صدا کرده و داستانی از خودشان را برایم تعریف کردند. تم این‌ مستند کاملا جدی‌ست اما درون‌مایه طنز دارد از عکس العمل آدم‌ها مقابل دوربین من و با هرکدام‌ حدود ۴-۵ دقیقه مصاحبه شده است.

رافتی در پایان خاطرنشان کرد: فیلمبرداری این مستند به نام «بگیر، نگیر آقا» تمام شده و تدوین آن مانده است. سال بعد هم این مستند را برای شانزدهین جشنواره سینماحقیقت ارسال می‌کنم اما معمولا جشنواره‌های ما به سمت موضوعات تلخ اجتماعی گرایش بیشتری دارند.

ندا زنگینه

انتهای پیام/