مهسا دهقانی‌پور نویسنده مجموعه داستان «زنی شبیه تهران» که به همت انتشارات هیلا به چاپ رسیده است در گفتگو با خبرنگار ادبیات صبا درباره ایده اولیه این کتاب عنوان کرد: من درسی در دانشگاه داشتم به نام «جامعه‌شناسی هنر» و استاد ما در آن کلاس همیشه می‌گفت که آدم‌ها را براساس اقلیم و جغرافیایی که در آن زندگی می‌کنند و تاثیر محیط روی آن‌ها بررسی کنید.

او ادامه داد: مثلا کسی که در شمال ایران زندگی می‌کند قطعا رفتار ش براساس طبیعتی که بر او سخت نمی‌گیرد و بخشنده است، تفاوت دارد با یک بلوچ که برای تامین آب آشامیدنی خود نیز در مضیقه قرار دارد.

نویسنده رمان «کجا گمم کردی» خاطرنشان کرد: درنتیجه این موضوع همیشه از همان دوران در ذهن من وجود داشت که من که در تهران به دنیا آمده و در آن زندگی می‌کنم این شهر چه تاثیری روی من داشته است و اینکه تهران با همه شلوغی و آلودگی هوا چقدر من را شبیه به خود کرده است. ایده اصلی این کتاب از قدیم تشکیل شده بود اما داستان‌های آن به مرور بعد از نگارش داستان اول به وجود آمدند.

این نویسنده در ادامه درباره داستان اول این کتاب تشریح کرد: داستان اول این کتاب به نام «ونوشه» کمی متفاوت‌تر از داستان‌های دیگر است به دلیل اینکه فضای آن کمی به تجربیات و مشاهدات من بازمی‌گردد. این داستان مرری بر سال ۱۳۸۴ است و تئاترهای خیابان لاله زار و زمانی که این تئاترها به تدریج تعطیل می‌شدند. پرداختن به این موضوع به تجربیات من نیز بازمی‌گشت زیرا من تئاتر خوانده‌ام و در آن فعالت می‌کردم و این امکان را داشتم که آن تئاترهای قدیمی و آدم های بازمانده از کاباره‌های خیابان لاله‌زار و تئاترهای لاله‌زار را ببینم و با آن زنان صحبت کنم.

او با اشاره به اینکه برای نوشتن بسیار از محیط خود الهام می‌گیرد، تصریح کرد: من بسیار زیاد محیط اطرافم را می‌بینم و از آدم‌ها و دوستانم برای نوشتن ایده و تجربه می‌گیرم. برای نوشتن از یک سوژه ابتدا سعی می‌کنم با آن آدم زندگی کنم و بعد وقتی که نوشتن آغاز می‌شود، تخیل و واقعیت به قدری درهم آمیخته می‌شود که گاهی مرزی میان‌شان مشخص نیست اما درکل من برای نوشتن بسیار از جریانات بیرونی الهام می‌گیرم و آن‌ها را با خیالات خود تلفیق می‌کنم.

این نویسنده درباره توجه کم مخاطبان نسبت به داستان کوتاه نسبت به رمان اظهار کرد: افراد معمولا در مقایسه با رمان اقبال کم‌تری نسبت به داستان کوتاه نشان می‌دهند و حتی اتفاق عجیبی که من مشاهده کرده‌ام این است که مخاطبان به حجم کتاب توجه می‌کنند و دوست دارند کتاب و رمان‌شان حجیم‌تر باشد. من وقتی این مجموعه داستان را می‌نوشتم، می‌دانستم که ممکن است مخاطبان استقبال کمتری نسبت به رمان قبلی من داشته باشند اما بازهم فکر کردم که داستا‌های من به هم متصل اند و مخاطب را با خود همراه می‌کند.

دهقانی‌پور در پایان بیان کرد: حدود یک ماه پیش درگیر نوشتن یک فیلمنامه بودم و اکنون یک داستان در دست نگارش دارم.

ندا زنگینه

انتهای پیام/