به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، مختار شکری پور در یادداشتی به فیلم «قصر شیرین» به کارگردانی رضا میرکریمی پرداخته است که به شرح ذیل است:

«فیلم «قصرشیرین» که سال گذشته در بخش سودای سیمرغ جشنواره سی و هفتم ملی فیلم فجر حضور داشت بار دیگر رضا میرکریمی را مرکز توجه قرارداد و به نظر می رسد که این فیلم میرکریمی به نسبت دیگرآثارش، به رغم شباهت ها در ریتم وجزییات پردازی فیلمنامه و بازی های درونی شده بازیگران و پردازش درونگرا و ریزبافت شخصیت ها، یک پله بالاتر است.

موضوع و درونمایه فیلم بسیار بجا و منطبق با شرایط روز جامعه ملتهبی است که روابط زناشویی و مناسبات خانوادگی و به طبع این جریان آسیب پذیری کودکان در آن مساله شده است. بنابراین ساخت چنین فیلم هایی که به آسیب شناسی این روابط و التهابات می پردازند، خیلی ضروری و اساسی و شرافتمندانه به نظر می رسد. میرکریمی هم در اینجا نگاه عمیق اما ساده و بی پیرایه و خالی از ادا و اطواری به این وضعیت اجتماعی داشته است و از جانب گرایی به نفع طرف های فیلم پرهیز کرده است.

«قصرشیرین» فیلمی جاده ای و در ژانر سفر است. انتخاب این ژانر، انتخاب درستی در راستای سلوک شخصیت اصلی و البته دیگران از جمله بچه های او هست. چون همگام با سفر و اتفاقات و رویدادهای فرعی و اصلی فیلم، تحول های درونی شخصیت ها به خصوص حامد بهداد هم اتفاق می افتد. از این نظر، «قصر شیرین» را می توان یک فیلم سلوک محور از جنس اجتماعی نه فلسفی و عرفانی بر شمرد که در قالب ریتم یک دست و مناسبی این سلوک را به سرانجام می رساند و با نشانه های رفتاری ظریف تحول را نقطه به نقطه پیش می برد.

«قصرشیرین» از هر نظر بافت بسیار ریز و ظریفی دارد و نویسندگان و کارگردان در اجرای این بافت ریز درست عمل کرده و کاری کرده اند که فیلم دچار گزافه گویی و افتادن در دام موقعیت ها و دیالوگ هایی که چندان کارکردی در روند قصه و شکل گیری بصری آن ندارند نشود. به نسبت فیلم همه چیز سرجای خود است. بازی ها و به خصوص بازی حامد بهداد کنترل شده و ریتم یک دست فیلم را رقم زده اند. البته این یک دستی از هرلحاظ، چه فیلمبرداری و چه موسیقی و حتی در صداگذاری و ترکیب صداها هم مدنظر قرارگرفته است.

فیلمبرداری فیلم جذابیت بصری خاصی به فیلم داده و فیلمبردار در جاهایی از فیلم مانورهای زیبایی از لحاظ دکوپاژ داشته و صحنه های بدیعی را پدید آورده است. هرچند که این دکوپاژها دیگر معمول شده است. جالب است که این نماهای شیک، در کلیت بصری فیلم تافته جدا بافته ای نشده اند و نماهای زیبای طبیعت تلخی دنیای آدم ها به خصوص شخصیت اصلی را گرفته و همگام با رفتارهای معصوم و فانتزی بچه ها در تقابل با دنیای عبوس و خشونت آمیز بزرگترها هستند.

بازی بازیگران کودک عالی و عاطفه برانگیزاست و حامد بهداد نیز به خوبی از ایفای این نقش لایه لایه درآمده است. هرچند در کل فیلم بازی یک دستی دارد و از یک خلقیت محوری که دارد عبور نمی کند.

در پایان باید گفت که چنین فیلم هایی نیاز امروز سینمای ایران است. چون در دام کلیشه و سوژه های ناکارآمد نیفتاده و تمرکز زدایی در موقعیت مکانی هم از دیگر ویژگی های آن است.»

انتهای پیام/