مسعود ده‌نمکی یک پدیده خاص انقلاب اسلامی است. آیا این شور انقلاب بوده که از او یک پدیده ویژه ساخته، پدیده شور کار کردن تا سر حد شهید شدن؟ یا این شور او، شخصیت بی‌قرار و شوریده‌اش بوده که انقلاب اسلامی را گاه جایگاهی برای ظهورش یافته؟ کاش انقلاب انبوهی از این شهدای ایثارگر زنده هنوز داشت به جای این همه مواجب‌بگیر بی‌خاصیت ناتوان و سست‌ایمان و خودخواه! ده‌نمکی گونه در سینمای ما به تعداد انگشت‌های یک دست هم نیستند. پرشور، خستگی‌ناپذیر و چندسویه.
