محمدعرفان صدیقیان | پیمان خازنی قصهای پر سوز و گداز را با خلاقیت ویژه و در قالب نمایشی با لحنهای چندگانه عرضه کرده است. به کارگیری از قالبی حماسی در بیان و بازی پرسوناژها و خصوصا مجنون، در عین بازتاب غلیانهای حسی و درونی این کاراکتر باعث شده تا «مجنون آن لیلی» که به دلیل ریشههای ملودراماتیک خود میتوانست به سادگی در ورطه سانتیمامتالیسم گرفتار شود، از این آسیب در امان بماند.