متأسفانه جامعهٔ عقل‌گریزِ ما همیشه به «روشنفکرانِ نمی‌خواهم»(امثال صادق هدایت) بها داده است و از «روشنفکرِ چه می‌خواهم»(امثال سید حسن تقی‌زاده و دکتر ارانی) با بی‌اعتنایی و گاه نفرت یاد کرده است.
او می‌گوید که مردم فقط از ما و اندیشمندان تعریف می‌کنند و ما شهوت این شهرت را به جان می‌خریم اما اذعان می‌کند «در حقیقت امر، من هنوز گرد مشکلی حل نشدنی می‌چرخیدم: آموزش دادن و حرف‌هایی که خودم هم نمی‌دانستم چیست»...
آدم‌ها می‌گویند «در تماس خواهیم بود» درصورتی که دیگر خبری ازشان نمی‌شود. می‌گویند از دست تو ناراحت نیستند ولی هستند. می‌گویند دوستت دارند در حالی که ندارند.
