فیلم «جنگل پرتقال» را باید روایتی در نقد شخصیت‌هایی مانند «علی بهاریان» دانست که فقط در صدر دورهمی‌های روشنفکری، می‌نشینند و در توهم خودبزرگ‌بینی خویش، هر فعلی را مجاز می‌بینند و به پیامدهای آن فعل بر اطرافیان خویش نمی‌اندیشند. خود را مدافع حقوق زنان می‌دانند اما هرگونه آزارگری زبانی و جنسی را برای خود مجاز می‌پندارند.
فروش سینمای ایران در هفته گذشته به بیش از 35 میلیارد و 64 میلیون تومان رسید. همچنین در این هفته 844 هزار و 533 نفر به تماشای فیلم‌های اکران شده پرداختند.
در نشست نمایش و نقد فیلم «جنگل پرتقال» در فرهنگسرای ارسباران عنوان شد
آرمان خوانساریان نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» در نشست نقد و بررسی این فیلم در فرهنگسرای ارسباران گفت: من اصرار داشتم درباره تجربه زیسته خودم فیلم بسازم و دلم نمی‌خواست از روی فیلم‌های دیگر فیلم بسازم. در فیلم‌های امروز آرامش و گفت‌وگو زیاد دیده نمی‌شود و بیشتر عربده و دعوا می‌بینیم، ولی تلاش کردیم در این فیلم آدم‌ها با هم گفت‌وگو کنند.
محراب توکلی | ناکامی در عشق انسان را به بلوغ می‌رساند. بلوغ باعث خودشناسی می‌شود و خودشناسی عشق عمیق‌تری به بار می‌آورد. این مسیر دایره‌وار حدیث نفس بسیاری از فیلم‌های تاریخ سینما از جمله «جنگل پرتقال» بوده است.
میرسعید مولویان که در ضمیر ناخودآگاه مخاطب به عنوان بازیگر صحنه تئاتر نقش بسته، تعاملات و الگوهای مدیوم تئاتر را با خود مقابل دوربین می‌آورد. او به سبب همین رویکرد صلابت و صداقتی به میزانسن می‌بخشد که برای مخاطب قابل قبول است.
محراب توکلی | وقتی به جنگل پرتقال می‌نگریم و آن را با نظریه شوته قیاس می‌کنیم، تغییر و تحولات کاراکتر اصلی (سهراب بهاریان) می‌تواند آدرس درستی از یک موضوع یا درون‌مایه دهد. درون‌مایه‌ای که در آن عشق هم درد است، هم درمان! درون‌مایه‌ای که عاشق را برای همه عمر عاشق می‌داند. مثل فرهاد در فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟»
Loading ...
