به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، مصطفی شوقی، مستندساز در یادداشتی با اشاره به خوبی‌ها و بدی‌های مستند «بیجه» ساخته میکائیل دیانی، درباره اهمیت هوشیارکننده آن می‌گوید.

متن یادداشت به شرح زیر است:

«مستند «بیجه» به کارگردانی میکائیل دیانی را دیدم؛ مستندی درباره کارگر کوره پزخانه که به تجاوز و قتل بیش از ۱۷ کودک و ۳ بزرگسال اعتراف کرد و در نهایت در ابتدای دهه ۸۰ اعدام شد. «بیجه» مستند تلخی بود؛ مستندساز دوربین را به همان محل‏‌ها و لوکیشن‌های وقوع حادثه برده بود و ماجرا را با گذشت بیش از ۱۹ سال با کسانی که مساله را پی‌گیری کرده‌اند، به بحث گذاشته بود.

مستند به نظرم کامل بود و حتی در برخی از فضاسازی‌ها جسورانه و حتی نو و بدیع. از نظر پژوهشی به نظرم مستند جامع بود اما اینکه پژوهشگر خود راوی ماجرا باشد و در قاب دوربین و کنار مصاحبه شوندگان قرار گیرد خیلی باب طبع من نبود، مخصوصا اینکه حرفی هم نمی‌زند و ایستاده است یک گوشه کادر دوربین در پس زمینه‌هایی که خیلی واقعی هستند.

با میکائیل دیانی که صحبت می‌کردم- بعد از دیدن مستند- گفتم مستند مثل یک قهوه تلخ بود، خیلی تلخ، خیلی! خاصیت این مستندها اینطوری است که پس از دیدن یک تلخی بی‌پایان را به همراه می‌آورد و شاید یک هراس بی‌نهایت اما هوشیار کننده است.

من از دو وجه با مستند «بیجه» روبرو بودم، برای من که هم روزنامه‌نگارم و هم مستندساز و هم یک پدر هستم مستند جدی‌تر و هشیار کننده‌تر بود. مثل خوردن قهوه تلخ، هوشیاری به همراه می‌آورد و هواس آدم را جمع می‌کند. یک هشدار است برای جامعه برای قربانیان احتمالی و متهمان… این گونه مستندها اساسا در نقد و بررسی ماجرا به یک موضوع مشتر می‌رسند و آن هم اینکه جدا از متهم و مجرم بودن، این اجتماع و محیط پیرامونی که فرد در آن زیست می‌کند، اصولا مجرم‌زا و متهم‌خیز است! خود مجرم هم قربانی‌ست!

از نظر روایی ما به طور اصولی با یک روایت مستند روبرو هستیم. همه طرف‌های ماجرا با توجه به نوع ماجرا در حد مقدورات اینگونه مستند روایت خود را بیان می‌کنند از قاضی تا خانواده‌ها، روانشناس، جرم‌شناس، صدای متهم در جلسات روانکاوی و…

مستند «بیجه» تلخ است و هراسناک. اما هوشیارکننده است.»

انتهای پیام/